Als ik vreemd zou gaan slaat m'n vriendin mij de hersens in 

Althans, zo interpreteerde ik het sarcasme van Hèlène, maar dat kan liggen aan m’n verwarde geest, waarin geregeld het beeld opduikt van blonde, sexy vrouwen die door van die halfkale mannen van een meter vijfenzestig, vaak de vriend of echtgenoot van zo’n vrouw, een pandoering krijgen, omdat die mannen onmachtig zijn, en continu rondlopen met de dwanggedachte dat hun vrouw hen bedriegt met jongere, aantrekkelijkere mannen. Waarom hebben de mooie vrouwen eerst toch voor zulke lelijke, agressieve, gefrustreerde eikels gekozen? Omdat die eikels rijk zijn. Maar als de mooie vrouwen een paar jaar van die rijkdom hebben geprofiteerd (een chic huis met zwembad, een Porsche Boxter, handtassen van Chanel en Vuitton, schoenen van Louboutin, een horloge van Piaget), dan zijn ze die rijkdom meer dan zat en verkiezen ze seksualiteit, die ze bij hun mannen al lang niet meer vinden, boven materiële welstand. De seksualiteit vinden ze dan bij adonissen, die ofwel schoonmaker van het zwembad zijn, ofwel tuinman, ofwel loodgieter, ofwel pizzabezorger, ofwel bassist in een dertienderangs rockband, en met deze klojo’s gaan ze één keer per week op een geheime locatie naar bed, en als er ooit aan hen gevraagd wordt: ‘Gaan jullie wel eens vreemd?’, dan antwoordden ze: ‘Ach, iedereen gaat vreemd, behalve ik.

De stelling van Hélène is hoe dan ook interessant, en of ze sarcastisch bedoeld is of niet, de vraag blijft of we met z’n allen geregeld vreemdaan. Iedereen moet voor zichzelf spreken, en dus spreek ik voor mijzelf, en zeg ik: ‘Nee, ik ben nog nooit vreemdgegaan, hoewel het een paar keer weinig gescheeld heeft.’ Zo was ik getrouwd met m’n eerste echtgenote Gloria, en zij was naar haar werk in Brussel, en ik zat thuis in Gent, als professioneel schrijver te arbeiden aan m’n later niet gepubliceerde roman ‘Vlieg Met Mij Onder De Lucht’, toen er gebeld werd. Ik deed open, en het was de pizzabezorgster. Ik nam de pizza hawai van haar over, betaalde haar, en ze vroeg: ‘Zullen we naar bed gaan?’ Ik antwoordde: ‘Nee, dank u wel’, en daarmee had ik op een haar na een geval van vreemdgaan vermeden. ’s Avonds vertelde ik het bizarre voorval niet aan Gloria. Ik vertelde haar niet eens dat ik pizza had besteld, want zij wilde niet dat ik at tussen de maaltijden. Tijdens het verblijf met m’n tweede echtgenote Phoebe was het ook één keer bijna raak. Ik zat te schrijven aan de mislukte roman ‘Honderd Fretten’, toen er gebeld werd. Ik deed open en het was de postbode. Die vroeg: ‘Zullen we naar bed gaan?’, en ik zei: ‘Natuurlijk niet, stomme homo.’ Dit voorval vertelde ik ’s avonds wel aan Phoebe, en ze zei:’Is onze postbode homo? Vandaar dat hij nooit naar m’n borsten staart.’

Tegenwoordig ben ik bezig aan m’n derde en laatste lange relatie, en vreemdgaan zal minder plaatsvinden dan ooit tovoren, omdat m’n vriendin Lena wel eens zegt: ‘Als je vreemdgaat, sla ik je de hersens in’, en ik meen er zeker van te kunnen zijn dat ze dit niet eens sarcastisch bedoelt.