Als je vijfenzestig of ouder bent, stel je niks meer voor
Wat je kunt doen is wachten op het einde, en verder niet veel. Denk maar niet, als je je karige pensioen wil aanvullen met een baantje, dat je zo’n baantje zal vinden. Ze willen je niet als vuilnisman omdat je niet genoeg spierkracht meer hebt om zware zakken te tillen. Ze willen je niet, ondanks het grote tekort aan onderwijzers, als lesgever, omdat je te weinig voeling hebt met kinderen en hun huidige noden. Ze willen je niet als prostituée omdat je te veel rimpels hebt tussen je voorhoofd en je voetzolen. Ze willen je niet als bankbediende, omdat je veel te traag het geld telt. Ze willen je niet als paleontoloog, omdat je zelf een dinosaurus bent.
Wat willen ze dan wel? Dat je je bek dicht houdt, dat je iedereen met rust laat, dat je op de achtergrond blijft, en dat je het niet aandurft om waar dan ook een storende factor te zijn. Ik ben vijfenzestig, en ik weet waarover ik het heb. Ik word genegeerd, doodgezwegen, en met de nek aangekeken. Ik word zeventig geschat. Ik ben te oud voor alles wat toegewezen is aan klootzakken van jongeren. Het is, als bejaarden, onze taak om jongeren te verafschuwen. Ze hebben de wereld in hun handen, dat wel, maar ze kunnen er niks mee aanvangen, behalve ‘m naar de vaantjes helpen. Met hun AI, hun ChatGPT, en hun voornemen om naar Mars te vliegen en daar een shoarmatent te openen.
Gelukkig zijn er uitzonderingen op de regel, en bestaan er jongeren die deugen. Een van hen is m’n vriendin Lena, de eenendertigjarige schoonheid en het vrouwelijke toonbeeld van intelligentie, die op vierentwintigjarige leeftijd besloot om iets eeuwigs te beginnen met een gozer van achtenvijftig, en we zijn zeven jaar later, en Lena en ik doen het samen nog altijd goed, en we hebben elkaar zelfs een zoontje geschonken, de niet te evenaren Roman. Zeg nu nog ‘ns dat ouderen niks klaarspelen.
In de liefde en het ouderschap zit het prima, in m’n vak gaat het wat minder. Niemand is geïnteresseerd in een roman van een grijsaard. Maar ik ga lustig door, en ben net begonnen aan een waarschijnlijk rond de zeshonderd bladzijden tellende pil, onder de titel ‘De Kwakzalverij, waarin ik alle valse en verzonnen geledingen van onze maatschappij zal fileren. Ik ben er nu al zeker van dat ik met dit boek niet eens tweeduizend lezers zal bereiken, maar wat kan het me schelen. Al waren het er niet eens tweehonderd. Naast de romans zijn er de columns. Ik had er vier in de week, dan drie, nu nog twee. Vaak redeneren redacteuren: nou, hij heeft ondertussen voor ons rond de tweehonderd columns geschreven, en dat moet maar ‘ns ophouden, want niemand leest ze nog, en wie ze al leest heeft als reactie: de schrijverij van die pipo lijkt wel gestamel van een kleuter.
Desondanks ben ik steeds op zoek naar nieuwe columns. Ik bood er van de week een aan bij de hoofdredacteur van de VPRO-gids, een links blad, en omdat ik zelf heel links ben leek ik de geschikte persoon om minstens één van de drie halfbakken columnisten die ze daar nu hebben te vervangen. Maar m’n aanzoek werd opzijgeschoven. Ze behouden liever de drie halfbakken krabbelaars. Ze hebben geen zin in een columnist die vijfenzestig is. Ze hebben eigenlijk ook geen zin meer in de drie halfbakken sukkels, die binnenkort dan ook zullen gedumpt worden, waarna het reeds genoemde ChatGPT de hele zooi zal schrijven. ChatGPT is nochtans heel rechts, maar rechts of links, als het goedkoop kan, zullen ze ook bij de VPRO-gids niet twijfelen. Overigens ben ik er trots op dat ik een ouwe zak ben. Het is leuk.
{{comment.text}}