Altijd maar weer de rechter 

Ja, Sywert heeft gelogen en bedrogen maar Hugo heeft het gefaciliteerd. Broekzak vestzak, ons belastinggeld verkwanseld omdat bloemschoen leuk op de foto wilde kunnen, positief uit de google search wilde komen en vooral negativiteit wilde vermijden. Beeldvorming. En dan verbaasd zijn dat het vertrouwen in de politiek zwaar onder nul is gezakt.

We worden dan ook geregeerd door ministers en staatssecretarissen die dol zijn op het verkwanselen van belastinggeld. Niet alleen zes miljoen euro aan een rapport zonder conclusies (hoe dóm moet je zijn om niet zelf een conclusie te kunnen trekken uit een opstel?) maar ook tonnen aan rechtszaken – als het geen miljoenen zijn. Eric van den Burg, staatssecretaris asielzaken, vertikt het om gezinshereniging mogelijk te maken terwijl de wet zegt dat het moet. Eric van den Burg belazert Nederlanders om, in het aangezicht van de verkiezingen, te doen alsof hij heel stoer is. Nee, er zal geen gezinshereniging plaatsvinden. O, moet het van de wet? Nou nee, laat de rechter zich er maar over uitspreken.

Het is alsof Eric van der Burg door rood rijdt en zegt: het mag wel, maar als je me niet gelooft, vragen we het aan de rechter. Niet dat het Eric van der Burg lukt om de asielstroom in te perken: kan niet hé, het moet van de wet. Zou toch best leuk zijn als hij ‘ns optrad tegen die wet. Maar nee. Doet ‘ie niet, is te moeilijk, beeldvormingstechnisch. Dan maar beweren dat je een gezinshereniging kunt tegenhouden; de intenste doorzichtigheid is gékmakend. Politici die naar de rechter stappen, verdienen ontslag op staande voet. Geen promotie, geen zachte landing en vooral geen airtime in de media. Ze verkwanselen belastinggeld, en ze doen het willens en wetens. Het is immers niet hun geld. Het is óns geld, dat ook anders ingezet zou kunnen worden maar nee. Ze stappen naar de rechter, is leuk voor de beeldvorming. Kijk ze ‘ns stoer zijn, zij willen die asielzoekers ook niet. Hoor.

De doorzichtigheid is treurig, het gebrek aan fatsoen is stuitend en de ongenaakbaarheid is gekmakend. Het zijn niet alleen Hugo de Jonge en Eric van den Burg, nee. Het is ook staatssecretaris Marnix van Rij, die afgelopen week een belastingheffing op fictief rendement van beleggers door de Eerste Kamer geduwd heeft. En dat terwijl de rechter al eerder belasting van fictief rendement heeft verworpen. Who gives a shit?! De rechter heeft het fictieve rendement op spaargeld verboden. Van Rij wil een fictief rendement op vastgoedheffen. De essentie is dat het fictief is, en fictief door de rechter is verworpen. Mag niet, doen ze toch. Gekmakend.

Het is een variant op hetzelfde thema en weer speelt niet de redelijkheid en het fatsoen een rol, maar de beeldvorming. De gang naar de rechter zal weer ingezet worden, er zal weer belastinggeld verspild worden en alles voor maar één ding: beeldvorming. Stoer voor de camera’s, kijk de mannen ‘ns de regie pakken en tegen de tijd dat de rechter zijn uitspraak heeft gedaan, zijn de boosdoeners alweer bezig met hun volgende dagbesteding. Alleen carrière-politici betalen zes miljoen voor een rapport over hoe Sywert van der Lienden Hugo de Jonge zo gek kreeg om meer dan 100 miljoen naar zijn babbelende hoofd over te maken. En dat terwijl de conclusies allang in de Quote en op de Linda-cover staan: de beeldvorming van Hugo de Jonge was Hugo de Jonge meer dan 100 miljoen euro waard. En wij, belastingbetalers, zijn niets meer dan de pinautomaat die die beeldvorming mogelijk maken. Het is tijd om op 15 maart de regie terug te pakken.