Beelden uit Turkije blijven afschuwelijk 

En dan? Hoe krijg je deze ellende uit je hoofd? Documentairemaker Sinan Can zegt dat dit het ergste is dat hij ooit gezien heeft. Zonder er geweest te zijn, kan ik me daar alles bij voorstellen. Hij stond er wél. Maar dat dit je tekent, geloof ik onmiddellijk. Hoe ga je verder?

Afgelopen zondagmiddag stond ik op een bedrijventerrein in Vijfhuizen, waarvandaan op dat moment al 37 vrachtwagens met hulp naar Turkije waren gestuurd. Allemaal vrijwilligers die gedoneerde spullen sorteerden en inladen. Op zondagmiddag was het rustig, maar toch waren er mensen aanwezig; er moest inmiddels nog een vrachtwagen gevuld worden. Sprekend met een van de coördinatoren, laat hij me filmpjes zien uit Turkije: “Ik krijg net bericht dat ze nog een kindje hebben gevonden”. Afgewisseld met de filmpjes van vrijwilligers die in grote getalen naar het bedrijventerrein waren gekomen om te helpen. “Niemand kent elkaar, maar iedereen hielp mee.” De hulp kwam van álle kanten: “Je wilt niet weten hoe betrokken de Marokkaanse gemeenschap was. Echt hartverwarmend.” Eerlijk gezegd vind ik de hele Nederlandse bevolking betrokken, de hele wereld zelfs dus dat de Marokkanen daar geen uitzondering op zijn, verrast me niet echt.

Ik hoor hoe een team hulpverleners naar Turkije is gestuurd, hoe moeilijk het is om mensen het land in te krijgen als vrijwilliger en vooral: om ze ook weer terug te krijgen want tja, Turkije blijft Turkije. Maar hoe het gelukt is door persoonlijke bemoeienis van de ambassadeur. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat me dat 300% meevalt. De sereniteit van de omgeving waar we dit gesprek voeren, staat in stil contrast met de beelden die op de mobiele telefoon getoond worden. Wat doen wij nou? Beetje spullen verzamelen voor mensen wiens hele leven letterlijk en figuurlijk is ingestort. Hoe moeten die mensen in hemelsnaam verder? Na deze eerste hectische dagen vol noodhulp. Hoe verder? Schouders worden opgehaald: gewoon, op zijn Turks. Verder. Er is geen andere mogelijkheid.

Mijn auto, volgeladen met dekens en kussens (“Heb je daar wel wat aan?” Jazeker!), winterkleding en winterschoenen (“Er zitten ook wat oudere laarzen bij…” Ebru, die mensen hebben helemaal niets mee, wij zijn er blij mee!) wordt in no time uitgeladen, de vrijwilligers zijn blij met alles wat er gebracht wordt. Dan wordt de auto naast me volgeladen met verhuisdozen; bij de Mevlana-moskee in Rotterdam is dringend behoefte aan verpakkingsmaterialen dus hóp, de vrijwilligers rijden er wel heen. “Gooi mijn auto ook maar vol”. Waarom zou ik met een lege auto terugrijden naar Rotterdam. En dus voer ik voor het eerst van mijn leven het adres van een moskee in in de routeplanner; mijn aversie tegen everything-moskee legt het af tegen de nood waarin de mensen daar verkeren.

Zo sereen als het in Vijfhuizen was, zo druk is het bij de moskee. Indrukwekkend. Verkeersregelaars zorgen dat alle auto’s op de juiste plek terechtkomen, als mieren krioelen de mensen gecoördineerd door elkaar heen. Waar in Vijfhuizen de vrouwen in de lead waren, staan hier allemaal jonge hippe mannen te sjouwen en doen. Het is hartverwarmend en ontroerend tegelijk.

Thuis wachten wijn, eten en vrienden. De verwarming staat op standje veel te duur. Morgen weer een dag. Voor ons wel.