Belachelijk: NOC*NSF vindt Olympische medailles niet belangrijk 

Wat hij daarmee bedoelt, geen idee. Waar de prestaties van Nederland op de Spelen aan moeten worden afgemeten als medailles ineens niet meer interessant zijn, ook geen idee. Op wat voor verhalen de baantjestrekker precies zit te wachten, weten we ook niet. Doelt hij op de nachtelijke escapades en welke atleet het met wie doet? Gaat het hem om de prestaties in het Holland Heineken House aka Holland Soa House? Zeg het maar. We hebben geen idee wat voor wartaal Pieter aan het uitslaan is.

Gelukkig is hij geïnterviewd door de NOS en dan weet je zeker dat er niet kritisch wordt doorgevraagd, waarom zou je dat ook doen als je wordt betaald met belastingcenten? "Dat medailleklassement, ik geloof het allemaal wel. Ik heb daar niets mee", zo zegt Pieter bij de staatsomroep. Wat hij belangrijker vindt, is dat de sporters een mooie beleving hebben, dat ze genieten en met een goed gevoel naar huis gaan. "Ik hoop zo veel vertrouwen te hebben dat atleten die een vervelende ervaring hebben zich bij me melden. Om ze te helpen een veilige omgeving te creëren. We moeten presteren in Parijs. Maar niet tegen elke prijs."

Ja, dat is inderdaad echt super belangrijk. Een veilige werkomgeving. Dat je vervolgens als achtste uit het water komt, je springpaard niet over de hindernissen krijgt, je dressuurpaard steeds begint te steigeren, de hockeysters de hele tijd de bal tegen de voet krijgen, het maakt Pieter, die weer een enorme pot gel in zijn haar gesmeerd had, geen hol uit. Zolang iedereen zich maar veilig, beschermd en oké voelt. "Het is mijn missie dat de sporters in Parijs een mooie ervaring krijgen. Je wilt niet dat mensen straks op een negatieve manier terugkijken op een vervelend evenement. We zijn nu al druk bezig om dit in goede banen te leiden."

Het lijkt wel alsof de voormalig baantjestrekker er tegenwoordig een sport van heeft gemaakt om in holle frases te praten. De ene na de andere lege huls schiet hij de wereld in. Komt-ie: "Het zou heel mooi zijn als de missie van Nederlandse sporters op de Olympische Spelen is om de nieuwe generatie te inspireren. Dat probeer ik ze wel eens mee te geven. Hoe zou jij herinnerd willen worden? Hoe ga je met je collega's om? En met je tegenstanders? Hoe vertegenwoordig jij de Nederlandse sport in Parijs? Dat wordt onze missie."

Het is toch om te kotsen. Waar is de tijd van Anton Geesink, de judoka die pas stopte met vechten als zijn tegenstander lag te creperen van de pijn en smeekte om genade? Of Fanny Blankers-Koen, die net zolang door rende totdat haar tegenstanders het zwart voor de ogen zag. Of good-old Bep van Klaveren, die sloeg in 1928 zijn tegenstander gewoon de vernieling in. Alles voor goud. En denk je dat Sven Kramer voor het goede gevoel deelnam aan de Winterspelen?

Een beetje topsporter geeft Gelpot Pieter een klap voor zijn christelijke deughoofd als hij nog één keer zegt dat het om 'verhalen' gaat in Parijs. Niks daarvan! We willen gouden plakken, we willen het Wilhelmus horen en bier kunnen drinken in het Heineken Soa Huis. En niets minder. De woke-smoesjes van Gelpot pikken we niet. Al helemaal niet omdat Sportdatabureau Gracenote voorspelt dat we volgend jaar meer plakken kunnen pakken dan ooit. Volgens de data-mannen kunnen we rekenen op 41 medailles, waarvan 13 gouden. Leest u mee, Pieter?