Denk eens aan óns in plaats van aan beeldvorming
Hoe fout ‘ie ook geweest is, hoe fout ‘ie ook is: de échte schuldige kijkt rustig de andere kant op. Die wordt uit de wind gehouden. Zwijgt in alle toonaarden alsof hij er niets mee te maken heeft. Want we houden in Nederland nou eenmaal van het affikken van mensen waar we jaloers op zijn. Dat dat soort mensen in hun misdaden gefaciliteerd worden door lieden die op ónze belastingcenten moeten passen, boeit dan opeens niet meer. We kijken niet verder dan onze neus lang is, we zijn van de korte klap en ja ministers zijn allemaal klootzakken maar dat betekent niet dat wij burgers dat óók moeten zijn toch?
En daarom kan de man die als minister 5,1 miljard euro – zoveel miljard heeft John de Mol niet eens – kwijtmaken én opnieuw minister worden. Want wij, het volk, wij pikken dat. Degene die geradbraakt en afgefikt moet worden, is het kleine grut. Alle ballen op Sywert, Hugo mag nu fotootjes maken op bouwplaatsen (maar vertikt het om zich tussen de professionals op de Provada te laten zien).
Vijf punt één miljard euro kwijt. Het OM maakt zich (terecht) druk over 100 miljoen en een beetje. Dat is 2 procent van 5 miljard euro – nog minder dan de fooi die je zelfs tijdens de inflatie in het café achterlaat. Twee procent. 98 procent van die 5 miljard euro is nog steeds zoek maar niemand die over het wanbeleid van Minister Hugo een film wil maken. Ja, Sywert was fout, ja Sywert heeft gelogen en bedrogen, ja Sywert lult nog steeds uit zijn nek maar de man die verantwoordelijk was voor het budget, de man die het geld vrijwillig aan Sywert overhandigde vanwege de beeldvorming, daar zwijgt de parlementaire pers over. Is te moeilijk. Is te lastig. Het waren rare tijden. Maar vooral: luiheid, pure luiheid en drang tot scoren via clicks. Beeldvorming.
Wie de beeldvorming ook niet mee heeft, is Sophie. Die zichzelf vrijwillig neerzette op het VVD-congres als dochter van Loek en tassendrager van Mark. Het is een ijzersterke presentatie, dé debattechniek om je tegenstander knock-out mee te slaan: het verwijt bevestigen. Het vergt alleen zoveel meer dan het uitspreken van de woorden. Het vergt lef, het vergt uitstraling en het vergt vooral overtuigingskracht. Wat politici missen, van Dilan tot Hugo, van Sigrid tot Wopke, van Mark tot Sophie, van Paternotte tot Attje, van Jesse tot Laurens, zeg maar gewoon 98 procent van de mensen in de Tweede Kamer inclusief de 100 procent van Vak K, is het morele besef dat ze er zijn voor óns, dat ze werken voor óns. Voor de boeren, voor de Groningers, voor de Toeslagenouders, voor de vastgoedbeleggers, voor de MKB’ers, voor de leraren, voor het zorgpersoneel, voor de NS-ers, voor de agenten, voor de horeca- en evenementenbranche: voor óns.
Kan mij het schelen dat je de dochter van Loek bent, of de tas van Mark hebt gedragen. I don’t give a flying fuck. Ik wil dat politici denken aan óns in plaats van aan de beeldvorming; aan óns in plaats van aan het lekken van stukken naar de pers; aan óns in plaats van aan de peiling. Ik wil dat politici élke avond in élk programma wat ze bezoeken, óns bedanken voor het ook vandaag weer mogelijk maken om de hypotheek te betalen. ONS. Niet die journalisten zijn hun opdrachtgevers, maar wij. En ik zou willen dat journalisten ook ‘ns zouden begrijpen dat óók zij er voor óns zitten en niet voor beeldvorming van politici en al helemaal niet voor de clicks. Vooralsnog zijn ook zij net zo fout als Sywert en Sophie.
{{comment.text}}