Deze ramp laat ook imperium Erdogan instorten 

De ene dag visualiseer je hoe met het doorbreken van de dijken anno nu zou zijn omgegaan (heel snel denken: gaat niet gebeuren), de volgende dag zie je je woning in puin liggen met in het gunstigste geval zonder jou eronder. 1700 gebouwen was het nieuws waarmee ik wakker werd. Absurd veel, hoeveel is dat eigenlijk? Het hele Rotterdamse centrum? Heel Rotterdam? Later ging het aantal omhoog naar 3000 en ongetwijfeld zullen er nog veel meer gebouwen neergaan; is het niet door naschokken dan wel vanuit veiligheidsaspecten.

Aan het dodental dat bij 3000 gebouwen hoort, wil ik niet eens denken. In mijn Turksevriendenapp-groep is het getal 200.000 al genoemd – en dat was nog bij de eerste beving. Vervolgens werden de Israëlische hulptroepen geroemd: in no time zouden ze een noodhospitaal hebben opgetuigd. “Uit de hele wereld komt hulp,” klonk het. “Waar blijven de Saudi’s?!” Dat laatste een sneer naar de arabisering van Turkije, of ‘omvolking’ zoals wij het zouden noemen. En nu niet denken ‘het ging net zo goed, moet dat nou in déze column, de islam erbij halen?!’, maar JA! Het moet. Want wat élke Turk, Neder- dan wel Turk-Turk weet, denkt, en zegt is: corruptie. Jaren, zeg maar gerust decennialang konden de islamo-fascistische vrienden van Erdogan bouwen en geld verdienen, zonder zich ook maar iets aan te trekken van bouwvoorschriften. Bouwen bouwen bouwen, voor Turken en volksstammen Arabieren voor wie Erdogan de deur wijd open had gezet. Bouwen bouwen bouwen en dat bouwen een vak is, dat er mensen wonen in gebouwen die zich achten veilig te zijn, dat er nog zoiets is als ‘aardbevingsbestendig bouwen’ is het punt waar duidelijk aan voorbij is gegaan. Het gevolg: doden, onvoorstelbaar veel doden. Verwoeste gebouwen, steden, wegen en alles. Niet voor niets is het advies om de hulp over te laten aan professionals: je komt niet in de buurt van het rampgebied.

En dan de hulptroepen: wat een helden zijn dat. De lokale mensen die bovenop de puinbakken hun trauma’s opzij zetten en anderen onder het puin vandaan proberen te krijgen met gevaar voor eigen leven. De ingevlogen wereldse helden die met hun honden en materialen nog meer mensen onder het puin vandaan proberen te halen. Elk leven is er één, maar wat gebeurt er met de mensen nadat ze gered zijn? Waar kunnen ze heen, hoe vinden ze hun familie en vooral: hoe komen ze hier ooit nog overheen? Dat er bakken met geld ingezameld zal worden vanuit de hele wereld voor deze gebieden, is evident. Of dat geld ooit in zijn totaliteit aan zal komen en de mensen zal helpen, is de vraag. Zoals ook de vraag is, vanuit welke kamer van zijn 1100 vertrekken-tellende paleis, de president van Turkije naar de ramp kijkt. Turkse columnisten maken gehakt van ‘m, mijn Turkse vrienden dreigen dat élke cent die gedoneerd wordt, toch écht naar getroffenen moeten gaan want anders…

“De man zal gaan zoals ‘ie is gekomen,” zegt een Turkse columnist in een videoboodschap. Zijn partij kwam aan de macht bij de aardbeving in 1999 en laat er geen twijfel over bestaan: de verkiezingen van 2023 zullen zijn imperium met dezelfde kracht als de aardbeving doen ineenstorten. De slachtoffers van deze ramp verdienen het. Wat ons rest: dankbaarheid dat we hier leven, menselijkheid en gulheid om de getroffenen zo goed mogelijk te helpen. GEEF. GUL. Ook wij zouden in hun situatie geholpen willen worden. Dank aan de hulptroepen, sterkte voor de getroffenen.