Mijn laatste column voor PowNed 

Columns schrijven is het leukste wat er is. Vanaf het moment dat ik daarmee begon op de website van Theo van Gogh, ben ik er niet meer mee opgehouden. In twintig jaar tijd heb ik duizenden columns geschreven; nooit ontbrak de urgentie, zelden de inspiratie. In die twintig jaar ontstond er wel wat anders: frustratie. Niet alleen dat de middelmaat zichzelf in stand houdt en de beste plekken in de media voor soortgenoten reserveert. Maar vooral omdat twintig jaar schrijven over maatschappelijke en politieke wantoestanden tot exact niets leidt. De islamisering van Nederland is in volle gang, de achterstandspositie van vrouwen wordt zeker door woke-gejank niet ingelopen en de veiligheid van Nederland wordt er met een migratiesaldo van 403.000 emigranten per jaar niet beter op. Maar als je erop wijst en erover schrijft, ben je een rechtsradicale racist die gecanceld moet worden. In de Nederlandse media is een carrière alleen voorbehouden aan lelijke oude witte mannen voor wie geapplaudiseerd wordt als ze dezelfde woorden gebruiken als ik. Dit allochtoontje heeft zich gewoon niet ontwikkeld zoals de bedoeling was maar is áltijd, onder álle omstandigheden, zichzelf gebleven.

Ik heb de hoogste prijs betaald voor columneren; op een moordpartij na is me niets bespaard gebleven. Het begint met hoon, gaat over in haat en voor je het weet is je vrijheid beroofd en zit je in een cel in Turkije waarop 17 dagen landarrest volgt. Dankzij voormalig TMG CEO Geert Jan Snoeks, die dagelijks druk bleef uitoefenen op de Nederlandse politiek en media, ben ik teruggekomen. Zijn Telegraaf team – you know who you are – haalde me terug, waarna de opbouw van een nieuw leven begon. Iemand enig idee hoe dat gaat, een nieuw leven opbouwen als je hele leven onder je voeten vandaan wordt geslagen? Iemand enig idee, hoeveel veerkracht je daarvoor nodig hebt, wat dat vergt van je omgeving, familie en vrienden? Iemand enig idee hoe je blijft staan, terwijl Nederturkend Nederland feest staat te vieren en je eigenlijk het liefst kopje onder in de Maas wil duwen? De Bosporus is een brug te ver voor ze, daar hebben ze de centen niet voor, armoedige pauperlijers dat ze zijn. Ja, harde woorden, ik zou denken dat je daar na 20 jaar wel aan gewend bent; ik heb het nooit mooier gemaakt dan wat het is.

Dus toen Leon belde of ik voor PowNed wilde schrijven, gilde alles in me NEE! Maar ik deed het. Vanaf het moment dat ik naar twee columns in de week ging, had ik mijn plezier in schrijven weer terug. En toen hij belde om te vertellen dat ‘we gaan stoppen met columnisten’, dacht ik alleen maar ‘wat zul jij tegen dit telefoontje hebben opgezien’. Ik heb vier jaar lang met plezier geschreven voor PowNed, het kostte geen moeite, ik werd met rust gelaten en ik scoorde – ik heb twintig jaar lang voor álle media waar ik ook maar één enkele letter in schreef, gescoord. Ik hield van mijn lezers, ik lachte om mijn haters. Maar het gif van de media is niet minder dan het gif van de Nederturken. De dubbele moraal van de mensen die Hilversum en de grachtengordelkranten bestieren, die bepalen wie wél wat mag zeggen, wie wél deugt, wie wél carrière mag maken, wie wél cool is, is precies dat: gif. Dubbel gif. Ik ben al een enorme tijd klaar met dat gif, dat twintig jaar lang gepoogd heeft me duidelijk te maken dat ik er niet mag zijn, niet gelezen, gezien of gehoord zou dienen te worden. Mijn lezers hielden me op de been, mijn haters toonden de urgentie.

Nee, ik zal nooit ophouden met schrijven. Nooit. De wereld en vooral het internet zijn groter dan het handjevol mensen dat nog ‘de media’ volgt. Zonder belastinggeld zou de hele Publieke Omroep al twintig jaar geleden zijn opgehouden met bestaan (geen bedrijf dat Akwasi en co geld zou geven om niets te maken, maar belastinggeld kan je gerust door de plee spoelen. Rob Jetten doet het immers ook). Dus nee, ik zal nooit ophouden met schrijven en de columns zullen blijven komen of dat nou via https://ebruumar.backme.org of www.ebruumar.nl is.

Dank voor deze vier jaren PowNed, Leon, Martin en natuurlijk Dominique. Ik groet jullie vanaf het strand in Tel Aviv. Het is tijd voor andere zaken.