Even geen relmocro's  

Beter is het om te schrijven over de goede dingen des levens. Zoals dat belletje van de week: “Ga je mee, naar Roemenië?” Elke single vrouw verdient een homo-vriend én een bestie als mijn vriendin Elise. Als zij belt, dan ga ik mee – maakt niet uit waarheen. Vijftien jaar kennen we elkaar, rekende ze uit. Zwanger van haar tweede kwam ze een golfcursus inlopen waar zij en ik de jongste deelnemers waren. Na de cursus nooit meer een stok aangeraakt maar wel een vriendschap aan overgehouden die nog wel een paar keer 15 jaar mag duren.

Vriendschappen met vrouwen zijn moeilijk als je zelf geen kinderen hebt. Hun levens veranderen als ze kinderen krijgen. De kinderen worden het middelpunt, ze gaan dingen doen met mensen die ook kinderen hebben; de plek van kinderloze vriendin verschuift. Zij kiezen ervoor dat hun levens veranderen, maar mijn leven verandert omdat zíj kinderen krijgen. En waar al mijn vriendinnen met mij buitenshuis afspraken omdat zij ook wel ‘ns ‘vrij’ van de kinderen wilden zijn, was Elise mijn enige vriendin die al een dochter had toen ik haar leerde kennen. En dingen zei als ‘kom je bij mij thuis, dan kun je de kinderen ook zien’. Een zin die nog nooit iemand had uitgesproken tegen me. Maar het klikte. Haar kinderen reageerden net zo goed op mij als ik op hun. Toch zijn die rammelende eierstokken aan mij voorbijgegaan. Zelfs toen Elise en haar zus allebei net bevallen waren en aan tafel de baby’tjes voedden en ik bijkans smolt bij het zien van die kleine wezentjes. “Weet je zeker dat jij geen kinderen wilt Ebru?”. O ja, zeker. En ook gisteravond in Roemenië kwam het uit mijn tenen toen de man aan tafel, vroeg of ik kinderen had. “O nee, ik doe niet aan kinderen”. Toen niet, nu niet, nooit niet. Kinderen zijn enig, vooral als je er geen verantwoordelijkheid over hebt. “Bovendien zijn die van Elise het allerleukst,” voegde ik eraan toe. Het is waar. Maar je knippert met je ogen en die baby’tjes zijn opeens jongedames geworden. En zitten wij, vijftien jaar verder, oud te zijn in Boekarest en proosten we op het leven – mede mogelijk gemaakt door de families waarin wij zijn geboren.

Uiteraard staat de tv aan in het restaurant waar we zitten.

Uiteraard zien we Marokko winnen van Spanje.

Uiteraard gooi ik er een tweet uit met de vraag of de ME paraat staat.

Uiteraard gedragen de niet voetballende Europese relmocro’s zich als tuig.

Het zal.

Elise en ik taaien af naar de nachtclub waar het helemaal niet zo vanzelfsprekend is dat er twee Marokkanen tegenover ons zitten. Nog minder vanzelfsprekend is het dat er eentje de stap zet naar onze tafel. De gast is zeker de helft van onze leeftijd; op zijn gezicht de smile van een jongeman wiens land net Spanje heeft uitgeschakeld op het WK. Hij moet en zal mijn telefoonnummer hebben. Gast. Wat denk je zelf?! PLEASE?? ‘You are beautiful!’ Elise’s dochters zouden zich helemaal kapotlachen. Nou ja, eerlijk gezegd doen wij dat ook. De rellende mocro’s wonen thuis. In Roemenië loopt er nu ergens een Marokkaan rond met mijn Insta-account.