Geen idee waarom ik zo vaak gevraagd word voor tv
Ik verschijn nogal vaak op tv. Vele mensen vinden het té vaak. Daar is hij weer, denken ze dan, jaren en jaren aan een stuk met dat lange haar, en nu ineens met kort haar, maar hij blijft dezelfde, afgezaagde onzin herkauwen. Ik weet niet waarom men mij zo vaak vraagt voor programma’s. Misschien omdat ik erg mooi ben, of misschien omdat ik erg intelligent ben, of misschien omdat ik interessanter ben dan het gros van de bevolking. Bovendien ben ik schrijver, en van zulke lui wordt wel eens verondersteld dat ze iets van waarde te vertellen hebben, wat meestal niet zo is.
Toch blijft men aan m’n deur kloppen. Vorige week zat ik tegelijkertijd in twee Nederlandse tv-shows. De ene was Taxi Castricum. Dat was erg leuk. Rutger Castricum kwam me aan m’n huis in Gent ophalen in een Tesla, die vol camera’s zat, en hij interviewde mij gedurende een rit van een uurtje, op de hem kenschetsende, talentvolle wijze. Die rit van een uur bracht ons naar Lembeke, waar we afscheid namen van Rutger, die dringend ergens heen moest, en ik en de opnameploeg aten een uitsmijter in een plaatselijk restaurant.
Taxi Castricum is een programma dat geproduceerd wordt door PowNed, en dat is de beste tv-zender van Nederland. Ik was dan ook erg vereerd en blij dat ik in Taxi Castricum had mogen figureren, en op de koop toe kreeg ik m’n uitsmijter geheel gratis. Ongeveer tijdens het kwartier waarin de gemonteerde versie van Taxi Castricum de dag na de opname werd uitgezonden op de NPO, zat ik in een liveshow bij SBS6, met name in het succesrijke Marcel en Gijs, een talkshow die gepresenteerd wordt door Marcel van Roosmalen en Gijs Groenteman. Beiden ken ik, want Gijs Groenteman is ooit in Gent een podcast met mij komen opnemen, en Marcel van Roosmalen heeft me ooit een lange mail gestuurd, waarin hij z’n bewondering voor mij verkondigde, en hoopte dat hij ooit zo goed zou kunnen schrijven als ik. Dat laatste zit er tot nu toe niet in, maar Marcel heeft hoe dan ook een prima pen, getuige z’n twee bestsellers Totaal 1 en Totaal 2. Toch zei Marcel tegen mij dat hij graag eens een roman zou schrijven zoals mijn recente pil Theet 77. ‘Dat komt nog wel, Marcel,’ zei ik, wat Marcel duidelijk deugd deed.
Toen begon de show. Er was nog een andere gast, Raven van Dorst. Hen ken ik ook goed, ik zat ooit in hun Boerderij Van Dorst, waarin ik samen met internetster Koen Kardasian peultjes plantte, een buiten-wc installeerde, en – in het geval van Koen Kardasian – een geit in haar hol schopte, omdat ze volgens Koen te luid mekkerde. Omdat ik niet tegen dierenmishandeling kan, gaf ik Koen een schop in z’n hol, wat hij nog prettig leek te vinden ook. Dat is echter al twee jaar geleden, en nu zaten Raven en ik de pannen van het dak te presteren in de show van Marcel en Gijs. Het publiek amuseerde zich kostelijk, de sfeer was uitstekend, na de show was iedereen tevreden, en we kregen worst en kaas en nog meer worst, om van nog meer kaas te zwijgen.
Ik was in het gezelschap van m’n prachtige vriendin Lena en ons vier maanden oude zoontje Roman. Iedereen achter de schermen vond hen fantastisch. Wat ik wil zeggen, is dat ik graag wel eens op tv kom, omdat nagenoeg iedereen in dat milieu vriendelijk, beleefd, en lief is. Niettemin ga ik het tv-werk afbouwen, en me nog meer dan voorheen concentreren op het schrijven. Zo zal ik volgende week m’n allerlaatste column voor deze website van PowNed schrijven. Ik ben er bijna zeker van dat jullie die zwanenzang met belangstelling zullen lezen, waarvoor nu reeds bij voorbaat dank.
{{comment.text}}