‘Goede’ doelen: gelegaliseerde meedogenloze hyena’s 

Nooit van gehoord.

Ontroerend lief.

Niet normaal.

Inmiddels is het jaar 2023, haten de Nederturken mij nog steeds – dit is vanuit mijn tenen wederzijds – en mag ik nog steeds zeggen wat ik wil. Vanuit Rotterdam, waar de zon beter schijnt dan in Amsterdam en de criminele Mocro’s zijn ingeruild voor de Turken. You win some you lose some. Wie anno 2023 vet verliest, is de moeder van Laser 3.14: Betsy. Haar partner Cees, met wie ze twintig jaar samen was, overleed. In de veronderstelling dat hij het allemaal goed had geregeld voor zijn vrouw, ze waren immers getrouwd, maakte hij zich geen zorgen over zijn nalatenschap. Dat een testament, dat hij had laten opstellen voordat hij Betsy had leren kennen, nog rechtsgeldig zou zijn na zijn dood, had hij nooit verwacht. Laat staan dat hij zich van het bestaan van dat testament bewust was.

In het testament dat hij had laten maken voordat Betsy in zijn leven kwam, had hij twee goede doelen benoemd: Dierenopvang Amsterdam en de Stichting het gehandicapte kind. Beide gerund door van die standaard doorsnee blanke zelfingenomen mannen die zich een salaris laten uitkeren van donatiegelden. Henk Willem Laan en Hans Fokkema heten de directeuren die de niet al te grote erfenis van Cees mochten ontvangen. Dat Betsy hierdoor aan de bedelstaf zou geraken, boeide ze niet zo. Althans, ze deden eerst van wel: het zou zomaar kunnen dat ze erfenis zouden verwerpen maar hey, waarom zou je dat doen? Vooral als je het geld kunt opstrijken van een man die je nooit hebt gekend, wiens vrouw 80 is en behoefte heeft aan het geld? Geprivilegieerde directeuren denken niet aan anderen, die verschuilen zich achter loze woorden.

Laser, Betsy en de familie zijn naar de rechter gestapt om de ‘goede’ doelen, bestaande uit het salaris van deze directeuren, te overtuigen om afstand te doen van de erfenis. Uit menselijkheid, de ‘goede’ doelen kunnen het geld missen, Betsy wordt door haar kinderen onderhouden. ‘Cees heeft het zo gewild, het was zijn laatste wens,’ beweren de witte mannen met grijnzende persfoto’s. Cees? Meneer Cees, altijd nog voor jullie, harteloze emotionele mishandelaars. Jullie hebben niet met ze geknikkerd, Henk Willem Laan en Hans Fokkema. De mannen tonen geen enkele compassie en zijn al twee jaar bezig de moeder van Laser 3.14 kapot te maken. “Ze doen het voor Cees,” beweren de witte mannen. Ach ja, de vrouw kapotmaken met wie Cees twintig jaar van zijn leven vrijwillig gewoond heeft en getrouwd was, dat doe je ‘voor Cees’. Cees die ervan uitging getrouwd te zijn in gemeenschap van goederen waardoor hij het ‘goed’ had geregeld voor Betsy. Het vergeten testament maakte hij immers op in andere tijden, uit zorg voor anderen nog voordat hij Betsy kende.

Anderen die compassie missen maar zich directeur van een ‘Goed Doel’ noemen. Onethisch gedrag van blanke mannen richting een 80-jarige Surinaamse vrouw. Hoe voelt dat nou, zo’n meesterlijke houding? Zijn jullie er trots op, Henk Willem Laan en Hans Fokkema, directeur van respectievelijk Dierenopvang Amsterdam en Stichting het gehandicapte kind? Ja, directeurtjes, ja mannetjes. Jullie geven leiding aan organisaties die moreel failliet zijn, jullie verdienen je geld over de rug van anderen. Wees er maar trots op. Laser 3.14 zag het goed in 2016: Ebru mag zeggen wat ze wil.

En dit is wat ik zeg: doneer gewoon niet, never nooit niet aan Stichting het gehandicapte kind en de Dierenopvang Amsterdam. Het geld verdwijnt in de zakken van Henk Willen Laat en Hans Fokkema, die het ethisch en moreel besef van een stofzuigerzak hebben.