Het is de schuld van Noppert
Nederland speelde vijf slechte wedstrijden en verloor tegen Argentinië, een match waarin het ongeveer twintig minuten minder slecht speelde dan het gewend was. Daarna verlengingen – alweer slecht gespeeld – en tenslotte de strafschoppen, waarbij doelman Noppert bewees dat hij van strafschoppen stoppen zoveel verstand heeft als een nijlpaard van borduren. Die hele Noppert werd overigens gedurende het WK-parcours van Nederland al te vaak en al te grondig in de bloemen gezet. Hij werd bijna elke dag geïnterviewd en wat hij bazelde werd door eenieder geprezen als vakkundige uitleg gelardeerd met een forse vleug humor. Een gewone jongen van de gestampte pot met wie we nog konden lachen ook, kon het Nederlandser? De kwestie is dat Noppert helemaal niet tot lachen aanzet. Ik heb in elk geval om geen enkele van z’n uitspraken moeten bulderen, gieren of op m’n dijen slaan. Misschien hebben ze in Heerenveen en omstreken een ander gevoel voor humor dan in de rest van de wereld.
Ook geen gevoel voor over de grond rollen heeft Louis van Gaal, hoewel over hem net zo goed wordt verkondigd dat hij de lach aan z’n kont heeft hangen. Daar is hij op den duur ook zelf gaan in geloven, met als resultaat dat hij veranderde van een voetbalcoach in een mislukte komiek. Die hele Van Gaal is veel te oud om nog ventjes van in de twintig wijs te maken hoe ze tegen een bal moeten schoppen. Oud en ziek. Oud en ziek en afgeleefd en geschikt voor een eeuwig pensioen. Kun je geloven dat hij zichzelf heeft aangeboden als nieuwe coach van België? Alsof wij hier zitten te wachten op een verwarde grijsaard die tijdens persconferenties zo gênant uit de hoek komt, dat iedereen met plaatsvervangende schaamte naar de toppen van z’n schoenen kijkt.
Voor mij persoonlijk is het wel een leuk WK, hoewel ik van in het begin met klem gezegd heb dat het nooit in de schurkenstaat Qatar had mogen plaatsvinden. Maar ja, niemand luisterde naar mij, en het ging door. Nou, dacht ik, als ze het dan toch laten gebeuren in dat verschrikkelijke Qatar, dan wil ik ook m’n centje meepikken en dus zei ik ja tegen de uitnodigingen, zowel in België als in Nederland, om deel te nemen aan voetbalgerichte sportuitzendingen. Het is prettig om andere voetbalkenners te ontmoeten en met hen te praten, en te worden gefêteerd door de diverse televisiezenders, inclusief exquise maaltijden, hapjes en drankjes, en één keer (bij de NOS) een deugddoende massage, omdat ik die keer pijn had in m’n rug, van de dag ervoor gevulde dozen te versleuren, ter voorbereiding van m’n verhuizing over onbepaalde tijd.
Ik ben zelfs ‘ns in de lach geschoten tijdens een van de gelegenheden waar ik present was om over voetbal te praten. Dat was voor de wedstrijd Engeland – Frankrijk, en samen met m’n Belgische collega en prettig meisje Imke Courtois kwam ik vanuit Gent met de taxi aan in Hilversum, en we stapten uit, en we liepen naar boven, waar in de Green Room allerlei medewerkers aanwezig waren, en een van m’n grote idolen, Marco van Basten, zat op een bank notities te nemen, en ik stelde me aan hem voor, schudde hem de hand, en hij zei: ‘Aha, hier hebben we de beste beffer van Vlaanderen.’ Dat vond ik dus plezant. Tijdens het programma kwamen we terug op de uitschakeling van Nederland en ik zei, deels voor de gein, dat alles de schuld was van het nooit bordurende nijlpaard Noppert. In de dagen daarna heb ik ongeveer tienduizend hatemails gekregen, die allemaal onterecht waren, want inderdaad, Noppert had simpelweg strafschoppen moeten stoppen en verder niet te veel praatjes hebben.
{{comment.text}}