Het werd hoog tijd dat Elisabeth de pijp aan Maarten gaf
Koningin Elizabeth II was een bejaarde vrouw, die graag een sigaretje rookte na de maaltijd. Deze bestond doorgaans uit vier boterhammen met schuifkaas, twee ganzeneieren en als toetje een bol ijs gedrenkt in het sap van de tortelliniboom. De queen, zoals ze in Engeland genoemd werd, had samen met haar gemaal Philip vier kinderen, van wie er een, prinses Anne, op een paard gelijkt, meer bepaald een oude merrie die verlangt naar een klontje suiker maar er door niemand een wordt aangeboden. Dan heb je prins Andrew, die kleine meisjes lastigvalt en hun gedragen onderbroekjes verzamelt in een wandkast in het paleis, en prins Edward, die zo goed als anoniem door het leven gaat, en het minst geliefde kind was van Elizabeth en Philip. Op de koop toe kon hij niet zwemmen, want toen hij klein was, snauwde z’n moeder tegen hem: ‘Als je ooit leert zwemmen, zal ik je verdrinken.’ De oudste telg is uiteraard de vroegere prins Charles, die thans, ondanks z’n flaporen, koning Charles III is, omdat er voor hem ooit een koning Charles I is geweest, die verongelukte tijdens het paragliden, en koning Charles II, die krankzinnig werd en z’n schnauzer Rudy benoemde tot minister van landbouw.
Koningin Elizabeth is nu dus compleet overleden, maar alles goed en wel beschouwd heeft ze lang genoeg geleefd, als je mederekent dat de oude taart zesennegentig jaar is geworden. Vorige week begaf haar hart het, terwijl ze een ganzenei aan het verorberen was. Haar secretaresse, Joan Didion, probeerde nog hartmassage toe te passen, maar de koningin zei: ‘Laat maar, ik wil toch dood want de wereld is naar de kloten.’ Ze verwees hierbij naar de toestand van onze wereld, die inderdaad deplorabel is, met oorlogen, energieprijzen, toeslagaffaires, premier Rutte die totaal besluiteloos is, Ali B., die opnieuw in de media werk wil vinden, PSV dat achteruit boert, en Patty Brard die per ongeluk zoveel botox in haar eigen gezicht heeft gespoten dat iedere keer als ze met haar ogen knippert haar vagina open en dicht klapt.
Maar goed, koningin Elizabeth was ook het staatshoofd van de Gemenebestlanden, waarvan de meeste vroeger een kolonie waren van Groot-Brittanië, waarbij de Britten tekeer gingen als beesten, de betrokken mensen behandelden als slaven, er alle rijkdommen uit de grond haalden en die verscheepten naar Engeland en Schotland, en de bevolking verhinderden om onder meer petanque te spelen, wintertruien te breien, of aan koorzang te doen, puur uit sadisme. Denk maar niet dat de Engelsen zulke leukerds zijn. Soms ging Elizabeth op bezoek naar zo’n ex-kolonie, en dan liet ze zich in de watten leggen, werd ze rondgehost in een draagstoel die op de schouders was gehesen door vier zwarte mensen, en ’s avonds was er een groot diner, en als Elizabeth haar vier boterhammen met schuifkaas niet kreeg voorgeschoteld, maakte ze heisa, en dat ging soms zover dat woedend achter een potplant in de feestruimte ging schijten.
De voorbije dagen was Groot-Brittannië in rouw door het sterven van de queen, en je vraagt je af waarom, het werd immers hoog tijd dat die versleten, oudmodische, oerconservatische trut de pijp aan Maarten gaf. Met altijd maar haar lelijke schoenen aan, haar gele vals gebit in dat pruimenmondje, en haar pogingen om grappig te zijn terwijl ze zoveel humor had als een tortelliniboom. Je kunt zeggen: ‘De koningin is dood, leve de koning!’ maar dan zouden we blij moeten zijn met die halfgare sul van een Charles III, die ooit onrechtstreeks prinses Diana de dood heeft ingejaagd. Hoewel, eigenlijk was die hele Diana ook een nitwit, zodat we dat hele Engelse koningshuis, uit het verleden, het heden en de toekomst, met gemak de rug kunnen toedraaien.
{{comment.text}}