Hoe zou het nu eigenlijk met Poetin gaan?
Je moet het leven nemen zoals het is. Het ligt vast. Niets gebeurt en alles verandert. Inertie is de middelste naam van vooruitgang. Wie denkt dat hij de achterkant kan tonen van iets wat alleen een voorkant heeft, die dwaalt. Niet te tellen zijn zij die wel eens de mesthoop zullen ruimen, en met de vork in de hand, ineens verstarren. Bijvoorbeeld het lot. Dat hangt af van het toeval. Bijvoorbeeld het toeval. Dat is bepaald door het lot. Je kunt voor een viersprong staan, naar rechts willen, en ineens denken: ik ga tegen alle verwachtingen in naar links. Welnu, links is op z’n eigen manier rechts, en omgekeerd. Maak je geen illusies. Hoop er niet op dat jij de stenen verlegt in de rivier. De rivier weet niet eens dat hij stenen bevat, en de stenen weten niet dat ze nat zijn.
Alleen het DNA telt. Dat bepaalt of je man of vrouw bent, wit of zwart, hetero of homo, klein of groot, leuk of niet leuk, fan van Ilja Leonard Pfeiffer of Lucas Reineveld, roker of niet-roker, tante Toos of oom Sjoerd, een schreeuwer in de woestijn, of een zwijgende dwerg in een kelder vol ratten. Overigens zijn de ratten alleen bezig met de waarde van je vlees, en niet met je intellectuele vermogens, je vergeefse neigingen om te ontsnappen, en de vraag of iemand als jij minder bekwaam is om dood te gaan dan iemand anders. Wie is iemand anders? Dat zijn we allemaal, en we gedragen er ons nog naar op de koop toe. Samen zijn we een stelletje verschrikkelijke egocentristen. Daar zal misschien beterschap inkomen over drieduizend jaar, en tja, het ligt voor de hand dat we dat niet meer zullen meemaken.
Wat we desnoods kunnen doen, in deze voorwereldse tijden, is ons menselijk gedragen. Hoe doen we dat? Door een bloemetje te kopen voor de bejaarde, eenzame buurvrouw (helaas is zij allergisch voor bloemen). Door essayist te worden van De Volkskrant (helaas publiceert De Volkskrant alleen essays van essayisten die geen kloten verstand hebben van essays schrijven). Door een klinker door het raam van Thierry Baudet te gaan gooien (helaas heeft Thierry Baudet net zesdubbel glas laten installeren). Door een witte stok te kopen voor een blinde (helaas verkiest de blinde een zwarte stok). Door naar Rusland te reizen en Poetin uit te schelden (helaas wil Poetin niet uitgescholden worden).
Maar over Poetin gesproken, want daar moet je tegenwoordig toch altijd naartoe: hoe zou het eigenlijk gaan met die goeie ouwe Poetin? Is het waar wat gefluisterd wordt: dat hij een ongeneeslijke psychische ziekte heeft? Dat hij gestopt is met roken? Dat z’n vrouw weigert om ooit nog borstj voor hem te maken? Dat hij hoe dan ook geen borstj eet omdat het een joods gerecht is? Wat heeft iedereen toch altijd tegen de joden? Dat zijn toch leuke, lekkerruikend mensen? Heb je ooit al ‘ns van dichtbij aan Arnon Grunbert geroken? Oké, schrijven kan hij niet maar hij ruikt naar perziken in benzine gedrenkt, en voor sommige mensen is dat een prettige geur. We moeten echter terug naar Poetin. Welnu, zou het waar zijn dat hij de brug naar de Krim zelf heeft laten ontploffen? En dat hij al meteen z’n vergissing inzag? Dat z’n soldaten die op de Krim zitten nu geen voedsel en munitie van het vasteland meer geleverd krijgen? Dat hij radeloos is? Dat hij voor een viersprong staat, plotseling naar links wil, en ogenblikkelijk besluit om naar rechts te gaan? En daar belandt hij in het niemandsland, en hij denkt: je moet het leven nemen zoals het is, en zodoende pleegt hij zelfmoord. Wat een verstandige kerel.
{{comment.text}}