Ik ben een islamofoob; there, I said it 

Ik heb niets met de hoofdredacteuren die hoofddoeken en baarden een column geven en opgelucht ademhalen ‘we hebben er één’. Die denken ‘ja jij zou die plek wel willen maar jij krijgt ‘m lekker niet’ (nou dan niet). Ik heb niets met eindredacteuren en tv-bobo’s die islamisten promoten en divi-bokalen instellen. Stop die divi-bokaal in je reet, of geef ‘m aan je zoon als ‘ie met een hoofddoek thuiskomt (ow shit shoot nee hè bah moet dat nou!?).

Ik heb niets met politici, of ze nou Kamerfundamentalist, minister of staatssecretaris zijn die ons belastinggeld gebruiken om onze vrijheid, democratie en het recht op vrouw-zijn zo snel mogelijk onmogelijk te maken. Ik heb niets met COA en azc-loonslaven die hun kleinkinderen moeten uitleggen dat mama en papa hebben bijgedragen aan de islamisering van Nederland waardoor Bartje wel naar zwemles mag en Babette’je niet.

Ik ben een islamofoob and I’m proud of it. Het kan ook in het Nederlands hoor. Ik ben een islamofoob en niets wat moslims doen, zal mijn mening daarover veranderen. Allereerst niet omdat die idiote moslims bereid zijn om mij om een paar woorden gevangen te zetten. Dat is de persoonlijke ervaring. Vervolgens niet omdat wereldwijd miljoenen islamitische vrouwen onderdrukt worden door islamitische mannen. De islam kan niet zonder onderdrukking van de vrouw - zoals elk geloof btw. Alleen is de islam net iets wreder dan de andere geloven.

Ik háát islamisten, net zo zeer als zij mij haten. Van dat tuig, door wie Geert Wilders niet vrij kan zijn. Van dat tuig, waardoor Salman Rushdie is aangevallen. Van dat tuig, dat Iraanse en Afghaanse vrouwen als vee behandelt. Mannen die vrouwen als vee behandelen: het is toch zo enorm tijd dat de rollen worden omgedraaid. Die eer valt mij niet toe, maar wél de Iraanse meisjes die hun vrijheid bevechten en verdienen na 43 jaar islamitische onderdrukking. Onderdrukking door mannen, door achterlijke mannen die in hun achterlijke beleving het recht hebben het leven van onschuldige mensen, vrouwen én mannen, te vernietigen. Ik háát ze, de ayatollahs en de Taliban, ik haat hun handlangers, al die wijven met hoofddoeken die vanuit hun hoekjes in kranten en zetels in de Tweede Kamer de islamisering van Nederland bewerkstelligen.

 Dat in dat kader drie Nederturken een stuk van hun haar afknippen op tv: het zal. De drie dames zullen nooit zeggen dat ze islamofoob zijn. Dat doe ik wel. Maar het is hún manier van Nederland duidelijk maken dat islamisering tot drama’s leidt met als culminatie de onderdrukking van vrouwen in Iran. En Afghanistan. En op zoveel andere plekken. Dus good for them. Maar nee. Ik knip mijn haar niet af. En daarom zitten die drie dames daar wél aan tafel en wél in Den Haag. En ben ík de islamofoob.