Ik hou steeds meer van de Hollandse volksaard
Ik kan er niet precies de vinger opleggen hoe het komt, maar ik hou steeds meer van de Hollandse volksaard. Dan rijd ik bijvoorbeeld met m’n Triumph-motorfiets de grens over, en dan bezoek ik een klein café aan de haven, zoals het is bezongen door de nationale Nederlandse held Vader Abraham. In dat café liggen er kleedjes op de tafels, en wit zand op de houten vloer, en uit de jukebox schalt een lied van Imca Marina. Vele jongeren die behoren tot m’n tienduizenden fans zullen vragen: ‘Wie is Imca Marina precies, meneer Brusselmans?’ Nou, Imca Marina is een ouwe doos die nog nauwelijks op haar benen kan staan, maar die vroeger vele hits heeft gehad, waaronder de klassieker ‘Eviva Espana’, die eigenlijk oorspronkelijk werd vertolkt door de Vlaamse zangeres Samantha. De jongeren zullen zich afvragen: ‘Leeft Samantha nog, meneer Brusselmans?’ Ja, dat doet ze, al zit ze wel in een rolstoel die ze zelf niet meer kan doen rollen, en zodoende moet haar neef Julien deze stoel, telkens als Samantha ergens heen wil, voortduwen tot hij een ons weegt.
Maar goed, in dat kleine café aan de haven zitten Hollandse mannen van stavast, stoere kerels, verweerde vissers, boeren met nog wat stikstof in hun weinige haren, en af en toe een vrouw die vroeger voor geld de liefde bedreef, maar die dat nu niet meer kan vanwege haar astma, die ze probeert te verdoven met twee pakjes Caballero per dag. We praten over vanalles, ondermeer over de kerncentrale die zowel door de Russen als door de Oekraïners wordt gebombardeerd, over de coronaziekte die nog altijd niet volledig is uitgeroeid, over de voorbije, redelijk ontgoochelende prestaties van het Nederlandse vrouwenelftal, over de opwarming van de aarde, en natuurlijk over het splitten van Nick en Simon. De jongeren zullen zich afvragen: ‘Wie zijn die Nick en Simon nu weer?’ Nou, die waren een duo uit Volendam dat wel twaalf gouden platen bij elkaar kweelde, en ze waren onafscheidelijk, tot ze elkaar niet meer konden uitstaan, elkaar de kop wilden inslaan, elkaar in de plomp wilden goeien en er derhalve als duo mee ophielden.
Ik ben altijd dol geweest op Nederlandse duo’s, zo ook op Snip en Snap, André van Duin en Frans van Dunsschoten, Mouth & McNeal, Saskia en Serge, en Gert en Hermien. De jongeren zullen zeggen: ‘Gert en Hermien? Nooit van gehoord.’ Wel, Gert en Hermien waren een echtpaar dat zich vooral specialiseerde in het vertolken van christelijke liederen, wat ook tot gevolg had dat Hermien op tv, als ze hun songs in een populair programma ten gehore brachten, nooit een minirok of een decolleté droeg. Dat was tegen haar geloof. Ik ben er niet zeker van of ze nog leeft. Voor hetzelfde geld is ze kassiewijle en is ze Ten Hemelen Opgenomen. Maar in het kleine café aan de haven hebben we het ook wel eens over een grappig onderwerp. Zo praatten we eergisteren nog over de woke-beweging. De meeste jongeren behorende tot m’n tienduizenden fans zullen wel weten wat deze beweging exact inhoudt, maar aan hen die het niet weten verklaar ik: de woke-beweging wil ervoor zorgen dat ieder kind dat geboren wordt geen jongen en geen meisje is; dat iedere gay persoon met z’n kont bloot en veren erin over straat mag lopen, en dat racisme niet alleen iets is voor witte mansen, want anders is er sprake van discriminatie.
En zo zie je maar dat je, als je in een klein Hollands café aan de haven met elkaar zit te tateren, er vanalles wordt gezegd waar de jongeren ook iets aan hebben. Ondertussen heb ik het even opgezocht: Hermien is helaas al een hele tijd overleden, wat een groot gemis vormt voor de Hollandse volksaard.
{{comment.text}}