Ik zeg ook alvast sorry 

Knap. En dus zijn de excuses gemaakt op een moment dat het Rutte en co wél uitkwam, met en door een delegatie die wél bepaald was door Den Haag en woorden die resoneerden. En dat terwijl we van tevoren op een kabinetscrisis afstevenden. Ze sluiten met een gerust hart 2022 af. Neem het er nog maar even van, zou ik bijna zeggen. 15 maart 2023 komt de afrekening hoewel je met het Nederlandse stemgedrag en vooral de linkse hegemonie op het Mediapark en in de kranten, een ding zeker weet: er zal alles uit de kast getrokken worden om die afrekening te laten falen.

Ooit, in mijn jeugd, dacht ik dat politici het leven van Nederlanders beter wilden maken. Dat ze zich inzetten voor een leefbaar land, een leefbare samenleving. Een leefbare wereld leek me te veel verantwoordelijkheid maar een leefbaar Nederland een uitdaging die gehaald kon worden. Toen ik ging werken, praten met en schrijven over politici, had ik die verwachting ook nog. Iedereen sprak zinnige woorden waar je het wel mee eens moest zijn. Maar hoe meer ik ging werken, hoe meer ik het patroon in die woorden herkende. ‘Met z’n allen’, ‘voor z’n allen’, ‘schouders eronder’ en het inmiddels uitgekotste ‘saaaaamen’. De woorden resoneerden, de daden bleven uit.

In die twintig jaar dat ik werk, is de samenleving harder geworden. Het aantal voedselbankers is gestegen en wordt alleen maar groter. Het aantal kinderen dat in armoede opgroeit wordt niet minder maar meer. Het aantal onderwijzers mag verdubbeld worden maar er is geen personeel (en wat er is wordt belachelijk betaald). Het aantal daklozen is niet meer bij te houden. Het aantal woningzoekenden was nooit groter. Het aantal mensen dat zorg nodig heeft en niet krijgt, stijgt met de dag. Verzekeraars (godbetert verzekeraars!) klagen over de idioot hoge kosten van de zorg; dit gezegd hebbende: de zorgpremies stijgen ook dit jaar weer. Over de energierekening hoef ik niets te zeggen, de kans dat die ooit nog lager wordt, is minimaal. En ook niet dat het aantal ‘asielzoekers’ stijgt en stijgt en stijgt.

Vandaag in het nieuws: de auto’s van de politie worden niet goed onderhouden. What’s next, dat Willem Alexander en zijn familie geld gaan inleveren?! De illusie uit mijn jeugd, dat politici het leven van Nederlanders en ‘dus’ ook het leven in Nederland beter willen maken, is niet meer. Leven in Nederland is een survival of the fittest geworden en de fittest blijken politici en iedereen in overheidsdienst te zijn. Ver weg in hun ivoren torens maken zij de regels, zich afvragend wie toch die mensen zijn die klagen dat er geen brood te krijgen is in de Albert Heijn. Laat staan dat ze willen luisteren naar de bakkers, die hun ovens uitzetten omdat ze het zich niet langer financieel kunnen permitteren om brood te bakken.

Politici hebben een schijthekel aan het volk. Een schijthekel aan de mensen die hun macht mogelijk maken want ze weten: die mensen kunnen die macht ook afpakken. En in plaats van te werken voor die mensen, het leven beter te maken, doen ze precies het tegenover gestelde: zorgen dat die mensen zo murw raken in het leven, dat ze niets meer doen behalve werken als een robot om de eindjes aan elkaar te knopen. Als je moeite hebt om te overleven, heb je niet de energie om dwars te liggen. Dwarsliggers zijn de mensen die zich dit nog kunnen permitteren om daarna weggezet te worden als wappies. Het zal.

Ik gun ons wat anders dan carrière-politici van VVD, D66, CDA, GroenLinks, PvdA, en welke afkorting ze allemaal ook maar hebben. Ik gun ons mensen die realiseren dat er maar één reden is waarom ze er zitten: wij, Nederlanders. Mensen die beseffen door wie zij betaald worden: ons, Nederlanders. En die dus concluderen dat ze ook voor óns moeten werken, in plaats van voor ‘Europa’ of de asielinstroom. De woorden van Mark Rutte waren des staatsman. Een opmaat voor de woorden waarmee zijn partij op 15 maart weer de grootste zal worden. Sorry voor deze harde werkelijkheid.