Ik zou niet weten wat er leuk is aan de zomer
Het wordt zomers, en de vraag luidt: hoe komen we nu weer de warme maanden door, waarin iedereen vrolijk is omdat de zon schijnt, en gelukkig dragen de vrouwen korte rokken, of anders was het helemáál een ellende geweest. De barbecuestellen staan in de tuin, en worden bemand door pipo’s die denken dat ze het geblakerd vlees uitgevonden hebben. Men zit gezellig samen, drinkt slechte wijn, de kinderen ravotten met elkaar, en iemand zegt: ‘Het is toch leuk als het lekker weer is.’ Ik zou niet weten wat er leuk aan is. Bromvliegen vallen je aan, muggen bijten achter je oren, en het ijscomannetje klingelt met z’n irritante bel. De pretparken zitten overvol, de festivals draaien overuren, de terrassen puilen uit, en ondertussen worden ergens in Oekraïne mensen een kogel door hun kop gejaagd.
Is het daar ook zomer? Jazeker, want het is overal zomer, ook in de martelkampen in Noord-Korea, China, Belarus, Soedan, en op de Balearen. Men zal zich afvragen: ‘Zijn er op de Balearen martelkampen?’ Misschien niet, maar tegenwoordig weet je maar nooit. Kun je geloven dat ik iedereen op de Balearen muggensteken achter hun oren toewens. In de zomer ben ik niet de vrolijkste frans die je kunt vinden. Ik zou het liefst van al binnen blijven, met een deken over m’n hoofd. Maar met zo’n deken over je hoofd is het moeilijk roken, en vergeet niet dat ik een kettingroker ben, die in de lente en de zomer nog meer nicotine nodig heeft dan in de andere seizoenen, en dat vanwege de stress, de spanning, de zenuwen, de onrust, de drang om te vluchten, maar waarheen, zeg me waarheen?
Overigens moet ik eigenlijk niet vluchten, want ik heb inderdaad genoeg om voor thuis te blijven. Ik heb een schitterende vriendin, een prachtig zoontje, een magnifieke hond, en aan de muur van de woonkamer hangt een negentiende eeuws schilderij waarnaar ik uren kan staren. Het stelt een winterlandschap voor, waarin een bedelaar op blote voeten door de sneeuw banjert, en je ziet hem zo denken: ‘Een goed paar schoenen zou ik nu wel kunnen gebruiken, om van sokken te zwijgen.’ Iedere keer als ik naar een schilderij kijk, en daarop staan mensen afgebeeld geef ik hen gedachten of leg ik hen woorden in de mond. Ik stond ‘ns in Parijs naar de Mona Lisa te kijken, en volgens mij dacht ze: ‘Verdomd, wat heb ik jeuk aan m’n rectum.’ Of het melkmeisje. Zij dacht: ‘Melk, wat ben je ermee?’ Of het staatsieportret van koning Charles de Derde. Hij zegt tegen de schilder: ‘Niet de nadruk leggen op m’n bruine tanden.’
Maar goed, ja, inderdaad, ik heb niks te klagen. Ik ben immers gelukkig, heb een prima DNA, kan m’n verstand op nul zetten en het tegelijkertijd op topsnelheid laten werken, ik heb gisteren tijdens een motortocht over het platteland twee wilde konijnen liefdevol zien paren, en ik geloof dat ik daarstraks m’n zoontje z’n eerste woordje hoorde stamelen en volgens mij luidde het: ‘Peperbus.’ Zeker ben ik er niet van, want God weet wat die kleintjes allemaal uitkramen. Toen gingen we met ons vieren (ik, vriendin Lena, zoontje Roman, en hond Aquí) wandelen in de stad, en het voelde weldadig aan, al vond ik dat er naast ons veel te veel andere mensen ook aan het wandelen waren, en ik dacht, alsof ik een personage op een schilderij was: ‘Ga weg, ga in godsnaam weg, ga weg en kom niet weder.’ Bijvoorbeeld een schilderij van een kloon van Picasso, en er zijn alleen een paar vegen op te zien. Vegen en schaduwen en mist en klodders, en met z’n allen vormen ze een portret van mij, maar niemand behalve ik herkent mij erin, en zo is het goed. We wandelden en we waren oké.
{{comment.text}}