Kaag bij Twan Huys was prachtig staaltje emo-tv
Emo-tv, de NPO is er verrassend goed in. Dat wil zeggen, als de affectie de juiste kant uitrolt, uiteraard. Als de headlines de kant van de politieke keuze van de NPO uitrollen. Wat dat betreft scoorde Twan Huys weer net zo geweldig als met de crimineel Holleeder die dankzij de NPO op een voetstuk werd geplaatst. Toen was de bedreiger cool en bedreigen part of the deal. Nu bedreigers langs komen bij de kinderen van Sigrid Kaag, is er een probleem. Dat de cijfers van D66 ook problematisch laag zijn, staat daar uiteraard los van.
Even bij het begin: bedreigd worden is afschuwelijk. Het is crimineel, intimiderend gedrag dat veel zwaarder bestraft zou moeten worden dan nu gebeurt. En dan nu de realiteit: politie, media én politici gaan gewogen om met bedreiging. Het gunfactor van de bedreigde doet ertoe. Kortom: als het Thierry Baudet, Arnold Karskens, Geert Wilders of columnisten zoals mijzelf betreft, boeit het geen hond. Ja, onze volgers, fans en achterban maar dat zijn ook randdebielen die het stemrecht ontnomen zou moeten worden, denken de Sigridkaag-achtigen. En dus geven de mensen die in charge zijn, niet thuis. Sterker nog: personen als Geert Wilders, Arnold Karskens en Thierry Baudet vormen een bedreiging voor degenen die zichzelf vinden deugen en die moreel boven deze mannen denken te staan. Deze mannen hebben hun bedreiging toch vooral aan zichzelf te danken. Ze hoeven immers niet de politiek in of teksten uit te kramen die ze uitkramen. Toch?! Eigenlijk zijn het minderwaardige mensen zoals ze bij de linkse kerk denken maar sinds Marcel van Dam (wie?! Google maar, hij heeft het uitgevonden) niet meer hardop durven te zeggen.
Maar Sigrid Kaag is zielig, vooral als ze de ‘moed’ heeft om te doen wat vrouwen in topfuncties nooit en te nimmer zullen doen: huilen. Prachtig staaltje emo-tv, zwaar geregisseerd want Sigrid Kaag is de eerste vrouw die hautaine zal zeggen dat je als vrouw niet moet huilen, zeker niet in het bijzijn van mannen, zeker niet op nationale tv. Wat er ook gebeurt: Niet. Huilen! Op nporadio 1 hoorde ik zeggen dat politici mensen van vlees en bloed zijn. Newsflash: dat zijn Geert Wilders en co ook. En ja, ik ben dat ook. Maar geloof me, 20 jaar columneren en de politie heeft 20 jaar de schouders opgehaald over bedreigingen. Media heeft 20 jaar de schouders opgehaald over bedreiging. ‘Het is Ebru maar’ en alle andere ranzige teksten die erbij horen. Theo van Gogh is vermoord, Pim Fortuyn is vermoord, Geert Wilders wordt al 20 jaar bedreigd en nu moeten we medelijden hebben met de dochters van Kaag. Theo’s zoon was dertien toen zijn vader vermoord was. ‘Hij had het allemaal niet hoeven zeggen’, hé? Volgend jaar komt ‘Theo de musical’ uit. Een boek geschreven door de zoon van Job Cohen, indirect medeverantwoordelijk op de moord van Theo, omdat ook Cohen schouderophalend door het leven ging – ik stond erbij, keek ernaar en heb het meegemaakt. Ik moet compassie voor Cohen junior hebben, vinden mensen die er dicht bij zijn maar nee, dat heb ik niet. Ik heb compassie voor Van Gogh junior, dáár ligt mijn loyaliteit. Het spijt me als ik zeg dat ik de mensen háát, intens haat, die gaan lopen janken bij bedreiging binnen de eigen bloedgroep, en die het de eigen schuld vinden van alle anderen. Al die anderen, die verdienen geen aandacht, geen compassie en zeker geen tv-podium. Foute mening, foute keuzes. FOUT!
Sigrid Kaag overweegt haar politieke carrière in Nederland te eindigen vanwege de zorgen om haar kinderen beweert ze. Laat je niets wijsmaken. Bij Sigrid Kaag staat de politieke carriere op één – zoals bij zoveel mensen de carrière op één staat. Als Kaag politiek Den Haag al verlaat, is het omdat er elders een beter baantje lonkt dan Tweede Kamerlid onder Minister President Caroline van der Plas. Maar het probleem meneer, en mevrouw ook, dat blijft. C’est ça.
{{comment.text}}