Moet ik het normaal vinden dat een man uit het vrouwentoilet komt?
Afgelopen zaterdag liep ik de wc-ruimte van een Rotterdams etablissement in waar prompt een man uit één van de wc-hokjes stapte. Hij liep zonder op te kijken langs me heen, mij in verwarring achter latend. Dat ‘ie z’n handen niet had gewassen ging ik nog aan voorbij: zijn handen, ik hoef’ m niet aan te raken. Maar ehm, zit ik verkeerd? Dit is toch het vrouwentoilet? De vrouw die zo’n beetje meteen na mij de ruimte binnenkwam, dacht dat hij zich wel vergist zou hebben. O ja, dat kan. Mensen vergissen zich. Na mijn toiletbezoek én handenwassen, liep ik naar buiten, alleen om te zien dat ik niet degene was die zich vergist had: ik was wel degelijk de vrouwen-wc ingelopen.
Tja. “Moet ik het nou echt normaal gaan vinden dat er een man uit het vrouwentoilet komt?” vroeg ik me af op Twitter. Vervolgens ging ik winkelen. Tegen de tijd dat ik weer op Twitter keek, was het medium ontploft. Lang verhaal kort: ja, ik moet het normaal gaan vinden dat er mannen uit de vrouwen-wc komen, want die komen thuis ook uit mijn wc. En wie zegt dat het een man was en geen vrouw?!
De column die ik op mijn site erover schreef (ebruumar.nl – kom ‘es langs!) maakte het er niet beter op. Het kan me werkelijk geen reet schelen of ik de wc-ruimte met mannen moet delen, maar als ik een ruimte binnenstap waar een vrouwtje op de deur staat, verwacht ik geen man die op Johnny Depp lijkt. Dat mannen hun nagels verven, jurken dragen, make-up kliederen of zelfs chirurgisch vrouw willen worden: ik ben oprecht blij dat we in tijden leven waarin dat kan. Ik roep al mijn hele schrijvende bestaan dat hét verschil tussen verlichte en islamitische culturen is dat we hier het recht hebben om te zijn wie we willen zijn. Geen hoofddoek, wel naar school, meisjes kunnen arts en automonteur worden, jongens verpleger en make-up artist. Die vrijheid om te zijn wie je wilt zijn, is niet vanzelfsprekend maar een ongekende luxe, een bevochten winst. Dat de overtreffende trap ervan is dat mannen hun lichaam kunnen laten aanpassen aan hun vrouw-zijn en andersom; good for you, good for hem, good for science. Blijft echter de vraag gewoon staan: moet ik het echt normaal gaan vinden dat er een man uit het vrouwentoilet komt?
Terecht merkten een aantal twitteraars op dat de wc een safe space is waar je onder soortgenoten intieme dingen doen. En ja, je plast in je eentje maar dat getut voor die spiegel, dat gedraal voor de wastafel en dat gezucht over kleding en uiterlijk: daar heb ik geen mannelijke pottenkijkers bij nodig. En nee, een wc is niet een feministisch hoofdkwartier zoals een bonobo opmerkte, maar wél een plek waar ik soortgenoten verwacht die begrijpen dat ik nog mijn lippen moet stiften, m’n haar fatsoeneer en vervolgens zucht dat het er ooit beter uitzag. Woke vrouwen gilden dat ik thuis toch zeker ook geen verschillende wc’s voor mannen en vrouwen heb. Waarop de mannen in huis (OMG, de mannen in huis!) zich afvroegen waarom we hier eigenlijk geen urinoirs hebben en hun klaagzang begonnen over openbare wc’s die tegenwoordig pissoirs ontberen. Plassen in een hokje, op een wc, of ik wist hoe achterlijk dat is? En hoe tijdrovend bovendien? Je zet tien pispotten naast elkaar, itt vijf wc-hokjes. ‘Weet je hoe lang je dan opeens in de rij moet staan?’.
De triestigheid van de twitterreacties zat ‘m niet eens in mijn tweet maar in het aantal reacties die ik op deze onbelangrijke vraag kreeg. Het is makkelijker om woke te zijn, dan je druk te maken over islamisering, kut-covidregels, belastingdruk en de armoe die werken tegenwoordig oplevert of de partijdigheid van kabinet en media. Zelfs voor mannen.
{{comment.text}}