Onvrij 

Dit geschreeuw is het beste bewijs dat de eenzaamheid het individu in z’n macht heeft. Vroeger zaten de mensen bij elkaar op oude stoelen, tijdens een zwoele zomeravond in de straatjes van het dorp, en ze praatten met elkaar, en wat ze zeiden was van geen enkel belang, maar na de zinloze gesprekken gingen ze met een gerust gemoed naar bed en sliepen ze als rozen. Nu zitten ze nooit meer bij elkaar, praten ze niet, zijn ze slapeloos, en of ze in een dorp wonen of in een stad, bovenop de onbeklommen berg, of verscholen in de diepste vallei, om het even, maar eenzaam is wat ze zijn. Zelfs als ze zich verbonden willen voelen met iemand anders, leidt deze verbintenis nergens toe. Men kijkt elkaar in de doffe ogen, een kleine sprankel vonkt op, maar dooft meteen weer, omdat men beseft: ‘Nee, met deze persoon wil ik niet samen horen.’

Ontelbare koppels gaan uit elkaar, ontelbare vrienden zien elkaar nooit meer, ontelbare ouders vragen zich af waar hun kinderen uithangen, ontelbare anonieme zielen krijgen nooit meer een naam, ontelbare mannenn en vrouwen willen andere mannen en vrouwen zijn, of willen in elkaars lichaam verdwijnen, om van gender te veranderen, of van sekse, of van ego, als er maar verandering komt, want zonder verandering is de tunnel eindeloos zonder licht in de verte, en zonder verandering zijn de voeten van beton, het verstand van pap, en de wil om verder te leven een krieuwelende massa giftige wormen. Miljoenen psychiaters proberen deze wormen te doden, maar hun eigen wormen staan daarbij in de weg.

Ja, het westerse individu is een kruising van een nest wormen, een woestijnvlakte, een dood paard, en een kip die zonder kop nog een paar keer rondrent. Wat moeten we doen? Ten eerste moeten we ophouden met zelfmedelijden, zwakte, bewustzijnsvernauwing, tranen met tuiten huilen, rekenen op een ingreep van God, van onszelf valse beelden verspreiden, met de tong uit de bek naar de bron der lafenis zoeken, en ons beheersen om geen verkeerde indruk te wekken.

Ten tweede moeten we kracht opzoeken, voor de duvel z’n moer dansen, lachen tot we buikpijn hebben, ons van weinig of niks een zier aantrekken, naar omhoog staren tot de lucht vanzelf blauw wordt, en zomaar willekeurig om het even wie aanspreken op straat. Dat deed ik gisteren nog. Ik hield een vrouw staande, en zei: ‘Dag Toos, hoe gaat het met jou?’ ‘Ik heet helemaal geen Toos,’ zei ze zuur. ‘Hoe heet je dan wel?’ vroeg ik. ‘Dat gaat je geen zak aan,’ zei ze. ‘Zal ik je omhelzen?’ vroeg ik. ‘Laat me met rust en pleur op,’ zei ze, ‘of ik bel de politie.’ ‘Oké,’ zei ik, ‘bel de politie maar. Die zal dan tot hier komen, en ik wijs je aan, en ik roep: “Een heks! Een heks! Op de brandstapel met haar”, en de politie zal je meteen naar het vuur brengen.’

De vrouw was angstig geworden, zo angstig dat ze zich alsnog door mij liet omhelzen. Terwijl ze in m’n armen geklemd zat, rook ik een overbekende geur, en dat was natuurlijk de allesoverheersende geur van eenzaamheid.