Op vakantie? 'Blijf verd*mme toch in Nederland!
Ontelbaar vele mensen zijn moe, uitgeput, aan het eind van hun krachten, zo slap als een dweil, zo plat als een dubbeltje, zo leeg als een luchtvrije ballon en geheel naar de kloten, en het zijn vooral pipo’s uit de middenklasse en van de lagere niveaus. De kantoorklerk, de vuilnisvrouw, de verpleger, de onderwijzer, de tijdelijk werkloze, de kattenmepper, de schrijnwerkersknecht, het te oud geworden fotomodel, de uitgebluste elektricien, de vervanger van stadslampen, de bijklusser, de forelvisser, de lagere bureaubediende, de typist, de doventolk, de clown in een slechtboerend circus, de redacteur bij het plaatselijke sufferdje, de stand-upcomedian die geen volk trekt, de oppomper van autobanden, de licht invalide vakkenvuller, het meisje dat stand in is voor Carice van Houten in een matige film over een anorexeuze ontwerpster van fluwelen lingerie, de postbode en z’n broer, de imitator van premier Rutte, en de verkoper van vegetarische worsten, ze zijn allemaal kapot, gestresseerd, over hun toeren, op de rand van depressief, en op het punt staand om luid gillend over straat te lopen en te schreeuwen: ‘Ik kan het niet meer aan! Doorzeef mij met kogels!’
Gelukkig is er voor zulke individuen de vakantieperiode, waarin ze een paar weken kunnen bijkomen, de spanning uit hun lijf en hun geest kunnen laten vloeien, en rust kunnen vinden, bij voorkeur in een buitenland waar de zon altijd schijnt, waar het strand wit en zee blauw is, en waar men weer op krachten kan komen, zich wapenend tegen de volgende langdurige gulp ellende. En dus besluiten deze personen om op het eerste het beste vliegtuig te springen, en zich door de piloot naar Lloret de mar, Benidorm, de Costa Blanca, Ibiza, Mallorca of een toeristische streek in Turkije of Griekenland of Portugal te laten transporteren. Tenzij de piloot net bezig is met staken. Net als de bagagedrager, de stewardess, de luchthavenbeamte, de cassière, of wie dan ook die in principe aan het werk zou moeten zijn op Schiphol, op Zaventem, in Eindhoven, in Charleroi, of in om het even welke luchthaven die tot taak heeft om mensen ergens heen en terug te brengen.
En zelfs als er uitzondelijk niet wordt gestaakt, dan loopt er met name op Schiphol vanalles mis. De reizigers staan in rijen van een kilometer lang, niemand geeft hen enige informatie, ze hebben knikkende knieën van de honger en de dorst, hun kinderen jengelen zonder ophouden, ze staan te trillen en te beven van woede en wanhoop, ze weten niet of hun vlucht geannuleerd is, vertraagd, toch doorgaat, of compleet afgeschaft is. Als ze iets vragen aan iemand die eruit ziet als een verantwoordelijke, bijvoorbeeld: ‘Kunnen we vandaag nog vertrekken naar Istanbul?’, dan is de kans niet onbestaande dat de verantwoordelijk snauwt: ‘Steek Istanbul in je reet.’ De pest is en blijft dat de meeste mensen denken dat ze, na ongeveer elf en een halve maand tegen hun zin te hebben gewerkt, hun kommer en kwel kwijt kunnen door twee of drie weken hun miserie te gaan vergeten in een ander land middels een zenuwslopende reis met een onbetrouwbaar vliegtuig.
Blijf godverdomme toch in Nederland. Ga naar de Veluwe, het Anne Frank-huis, Tessel, het centrum van Groningen, de Efteling, het zeehondenmuseum, de Dam, een leuke kroeg in Rotterdam, het drielandenpunt, of de overblijfselen van de Slag bij Arnhem. Of weet je wat? Je kunt ook simpelweg thuis blijven, in je tuintje een aperitief drinken, wat gaan eten in de plaatselijke snackbar, en ’s avonds naar de herhaling van Flikken Maastricht kijken. Of lees eens een prachtig boek. Van Saskia Noort, Dimitri Verhulst, Lucas Rijneveld, Maartje Wortel, of Esther Verhoef. Zo’n boek uitgelezen krijgen, dát is pas vakantie vieren!
{{comment.text}}