Rusland en Oekraïne kunnen mij geen f*ck schelen
De debiele oorlog tussen Rusland en Oekraïne duurt nu al langer dan acht maanden, en wordt elke dag via ontelbare kanalen besproken, geanalyseerd, bediscussieerd, en onder de loep gelegd. Kenners als generaal buiten dienst Mart de Kruif zijn bekende Nederlanders geworden. Verslaggevers staan ergens voor een puinhoop die vroeger een appartementscomplex was rechtstreeks commentaar te geven, en meestal wordt daarin vermeld hoeveel doden er een paar uur eerder ongeveer gevallen zijn, onder wie uiteraard vrouwen en kinderen.
Je zou denken: door dat voortdurende gedoe over Rusland en Oekraïne leren we het een en ander over die landen kennen. Dat kan dan wel zo zijn, vooral als je de heisa op de voet volgt, maar in mijn geval kunnen Rusland en Oekraïne me geen fuck schelen. Ik wist vroeger al bijna niks over die kutlanden en zelfs tegenwoordig weet ik er niks over, omdat ze me zoveel interesseren als een ijspriem in m’n rechteroogbal. Het mag ook m’n linkeroogbal zijn. Oekraïne? ’t Zal me een biet wezen. Wat ik weet over dat oord kun je noteren op de achterkant van een enveloppe waarin de wenskaart heeft gezeten voor je tante Sonja, waarop staat gedrukt ‘Hoera! Tanteje is jarig!’. Oekraïne heeft ooit het Eurosongfestival gewonnen, dat wel. Ofwel zijn ze tweede, negende, of dertiende geworden, met een lied gekweeld door een zangeres genaam Olga Patsjoeska, en met als titel (vertaald in het Nederlands): ‘Op het suizen van de wind fluister ik jouw naam’. En is Kiev niet de hoofdstad van Oekraïne? Het zou kunnen. Kiev heeft naar het schijnt ook een voetbalteam, Dynamo, en dat heeft op een keer, in de jaren tachtig, verloren van FC Barcelona met 0-8, waarna de doelman drie maanden lang werd opgesloten in een isoleercel. En Zelenski, die ken ik ondertussen. Het is een naar mannetje, dat continu hetzelfde groene shirt draagt, en een taaltje spreekt dat louter bestaat uit medeklinkers. Ik kan die pipo niet uitstaan. Tot zover Oekraïne.
En dan nu Rusland. Nou, als er één land saaier is dan een speech van Thierry Baudet over het feit dat er in de Tweede Wereldoorlog nu ook weer niet zoveel joden gesneuveld zijn, dan is het Rusland wel. Ik kan Poetin niet uitstaan. Ik weet niet hoe de vrouw van Poetin heet, hoe z’n moeder heet, hoe z’n paard heet, en hoe z’n minnares heet, al heb ik, geloof ik, wel ‘ns ergens gelezen dat die minnares wratten heeft in de spleet van haar kont, ter grootte van pingpongballen. Moskou is de hoofdstad van Rusland, en dan heb je steden die al even verschrikkelijk zijn, zoals Sint-Petersburg, Leningrad, en Kukuskov in Siberië, waar de inwoners, als het min twintig graden is, tegen elkaar kwaken: ‘Ik houd het niet meer uit van de warmte.’ Russen zijn zeer lelijke mensen, mede door het zuipen van emmers wodka, door het eten van de minst eetbare stukken van het varken, en uiteraard door het dagelijkse gebruik van inteelt, waarbij de regel is dat degene met wie je seks hebt, op z’n minst je nicht of je neef is. Het Russische elftal verloor in 1988 met 2-0 van Nederland, de Russiche tenor Igor Vorkov werd op een verloren gelegde dag elfde op het Eurosongfestival met z’n lied (vertaald in het Nederlands) ‘Waar is de mesthoop gebleven?’, en de Russiche cultuur bestaat al eeuwenlang alleen uit de boeken van Dostojewski, Tsjechow en Toergenjew, en als er drie schrijvers zijn van wie de boeken op de brandstapel horen, dan zijn het wel Dostojewski, Tsjechow en Toergenjew.
Ik bedoel, de oorlog tussen Rusland en Oekraïne mag bij voorkeur morgen stoppen, maar ook als hij oneindig verder duurt, zullen die twee landen me nog steeds geen fuck kunnen schelen.
{{comment.text}}