Rutte's communicatie-adviseurs zijn er maar druk mee
Hij wil ‘het vertrouwen terugwinnen’ zegt Mark Rutte. Niet alleen tegen de Groningers om wie het gaat maar tegen iedereen in het algemeen. Hij is ‘zeer gemotiveerd om met een goede reactie te komen op de aanbevelingen van de commissie’. Daarnaast is er ’werk aan de winkel’ en komt het ‘zware rapport’‘ hard binnen’. Ook bij hem persoonlijk, aldus Rutte.
De communicatie-adviseurs zijn er maar druk mee geweest. Het zoveelste debacle, het zoveelste wegkijken, het zoveelste verdriet, het zoveelste negeren. De totale onverschilligheid van Rutte over wat er ergens in het land gebeurt, is tot politieke norm verheven. Nu staan de schijnwerpers op Groningen maar nog geen twee jaar geleden ging het om de toeslagaffaire. Mensen marginaliseren en onbelangrijk maken, of het nou boeren, ouders, zorgpersoneel of groningers zijn; Mark Rutte kan het. Niet alleen, laten we hem niet meteen alle credits geven. Zijn lakeien in de vorm van ministers hebben de afgelopen dertien jaar hun uiterste best gedaan om Nederlandse burgers op democratische wijze buitenspel te zetten en te doen wat ze zelf goeddunkt, zonder acht te slaan op het welzijn van diezelfde burgers.
En zo stond hij er weer. En zei hij er weer iets van. Volledig overtuigd van zijn eigen geloofwaardigheid. Knap op zich en iemand moet het doen. Weer geoefend met de communicatiemensen, weer een tekstschrijver de ‘sorry’ tekst laten oppoetsen. Niets ontkennen, alleen domme mensen ontkennen. De debattechniek heet je vijand omarmen: dit rapport komt keihard binnen. Oftewel: ik hoor jullie. Ik zie jullie. Ik bén jullie.
Maar toch weer niet.
Want hoe lang moet je nadenken over de compensatie van mensen wiens huis is ingestort, verzakt of weggespoeld (Zuid-Limburg nemen we ook even mee in dit geheel)? Hoe lang kun je doen over de compensatie van mensen wiens levens zijn verwoest omdat ze ten onrechte als fraudeur zijn bestempeld (laten we de toeslagouders niet vergeten)? Hoe vaak kun je dezelfde woorden uitspreken en hoe lang nog worden ze geslikt door de mensen aan wie je je baan te danken hebt?
Ik heb niets te maken met de Groningers, met de toeslagouders, met de Zuid-Limburgers, met de boeren, met het zorgpersoneel of wie de gemarginaliseerde kop van jut deze week weer is. Maar ik gun hun menselijkheid. Hun waardigheid. Al deze mensen maken Nederland, zijn Nederland; wij zijn allemaal al deze mensen die geraakt worden door maatregelen van de overheid, door fouten van de overheid zonder dat ze gezien, gehoord, geholpen of gecompenseerd worden. Gisteren en vandaag zijn zij aan de beurt, zodra de politieke waanzin zijn interesse in deze kaalgeplukte prooi kwijt is, is de ander aan de beurt. Jullie, jij, ik: wij zijn middelen in het bestaan van de politicus die aan het roer staat. Die democratisch gekozen heet te zijn zonder dat we ooit op hem (of haar) gestemd hebben en die er alles aan doet om de door de communicatie-adviseurs uitgekozen woorden zo zorgvuldig mogelijk uit te spreken. Vandaag én morgen, repeat en go! Rutte ‘wil het vertrouwen terugwinnen’. Bijzonder ambitie, doelen moet je hoog stellen.
Ik heb het volste vertrouwen in Nederlanders. Al het andere zou ‘hard binnenkomen’.
{{comment.text}}