Slap gelul Valentijn Driessen interessanter dan goede voetbaljournalistiek
De leegheid van de Nederlandse voetbaljournalisten kent geen grenzen. Elke dag moeten weer podcasts, talkshows en krantenkolommen gevuld worden, maar iets te melden hebben ze niet, simpelweg omdat ze bijzonder slecht zijn ingevoerd. Het lult maar eindeloos in de ruimte en het praat enkel geruchten uit buitenlandse media aan elkaar. Ondertussen weten ze niks meer dan jij of ik en liggen negen van de tien journalisten aan de leiband van machtige zaakwaarnemers, in de hoop ooit een scoopje te krijgen.
Wat de voetbaljournalisten blijkbaar niet beseffen is dat internet een wereldwijd fenomeen is en dat 18-jarige Sam uit Amsterdam Noord en 34-jarige Henk uit Almere Muziekwijk ook toegang hebben tot alle geruchten, roddels en verhalen uit Duitse, Engelse, Argentijnse en Armeense media. Om te weten wat er speelt, welke speler waar wel of niet genoemd wordt en voor wat voor bedragen er genoemd worden, heb je geen Willem Vissers, Valentijn Driessen of Stef de Bont meer nodig. Het enige verschil is dat zij een podium hebben om erover te praten, maar ondertussen etaleren zij niks meer dan hun eigen journalistieke onvermogen om met kloppende verhalen te komen.
Voor de voetbalsupporter met een Google-alert ingesteld op zijn favoriete club en een goede beheersing van de Google-zoekfunctie, is het frustrerend om te zien hoe oppervlakkig de voetbaljournalistiek is. Elke grote club heeft een clubwatcher waarvan je mag verwachten dat hij met eigen nieuws en ook vooral met achtergronden komt die verder gaan dan club A heeft interesse in speler B. Het is ijdele hoop. De zogenaamde clubwatchers zijn er dol op hun artikeltjes vol te zetten met zinnetjes als 'bronnen rondom de club' dit en 'bronnen dichtbij de club melden aan VI/ De Telegraaf' dat, maar in werkelijkheid worden ze veelal gevoed door zaakwaarnemers, met al hun belangen.
Recent dieptepunt was toen Ajax bekendmaakte dat zij voornemens zijn Alex Kroes aan te stellen als algemeen directeur. Overal verschenen dezelfde profielen, van AD tot Telegraaf tot VI. Profielen met met precies nul nieuwe informatie en niks dat de gemiddelde supporter niet al wist. (Jeugdspeler Ajax, student, oprichter SEG, aandelen Go Ahead gekocht, verkocht, niet naar Ajax, toen AZ, nu wel Ajax). VI maakte het zelfs zo bont dat zij gebruik maakte van een verhaal uit Ajax Magazine uit de jaren negentig dat onder Ajax-supporters al maanden rondging op twitter. Vervolgens werd het artikel door VI wel als een PRO-artikel aangeboden, achter een betaalmuur.
Om te weten hoe het in de voetbalwereld werkt, is het tegenwoordig simpelweg niet genoeg om van de school van de journalistiek te komen, voetballiefhebber te zijn, elk weekend een voetbalwedstrijd te bezoeken en tijdens een persconferentie te vragen of er nog geblesseerden zijn (hallo Freek Jansen). Ook al doe je dat al jaren, het wil nog niet zeggen dat je weet hoe de wereld in elkaar zit en dat je er iets zinnigs over te melden hebt. De journalisten van nu zijn niet meer dan liefhebbers met een veelal matig pennetje en wat telefoonnummers van zaakwaarnemers op zak. Een tegel zullen ze nooit lichten. Sterker nog: journalisten worden door zaakwaarnemers veelvuldig misbruikt om juist roddels de wereld in te helpen.
De rol van Voetbal International is deze zomer zelfs zo marginaal, dat ze al weken niets meer doen dan het nieuws van transfergoeroe Fabrizio Romano en de Duitse journalist Florian Plettenberg nabellen. Om het vervolgens uren later als eigen nieuws op de VI-website te plaatsen. Het is treurig, maar het is zo. Inzichten over hoe de mazen lopen en wat er achter de coulissen gebeurt, zit er niet bij. Misschien omdat de huidige voetbalwereld te groot en te ondoorgrondelijk voor ze is geworden en de journalisten meer dan ooit buiten de clubs worden gehouden. Van VI mag je misschien ook niet meer verwachten. De redactie zit vol met keurige jongens van midden twintig die nog met huisgenoten wonen, die net met hun eerste baan zijn begonnen en het nog leuk vinden om over de kleur van de shirts te praten.
En wat blijft er dan over? Oeverloos praten over voetbal op hetzelfde niveau als iedereen dat in het café doet. En wat krijg je dan? Roddels die in talkshows eindeloos herhaald worden, roddels die voor waarheid worden aangenomen, halve waarheden die enorm worden opgeblazen en een paar snelle meningen. Het slappe gelul van Kenneth Perez ging gisteravond bij ESPN zo diep dat hij het (hopelijk voor hem) grappenderwijs had over de Duitser Mislintat bij de Joodse club Ajax.
De goed ingevoerde voetbalsupporter verdient betere journalisten en betere verhalen dan voetbaljournalisten als Stef de Bont en Valentijn Driessen nu brengen. Ter opfrissing: één bron is geen bron. Dus zegt een zaakwaarnemer dat een club interesse heeft in zijn speler, dan hoeft dat nog niet waar te zijn. Zegt een boze scout dat de technisch directeur hem passeert, dan hoeft dat nog niet te kloppen. Staat in een buitenlandse krant dat een speler 25 miljoen heeft gekost, dan is dat nog geen waarheid.
Blijkbaar is het werken in de voetbaljournalistiek een vrijbrief om alle journalistieke codes aan de laars te lappen. Zoals bekend gaat er veel geld om in de voetballerij, maar in de wereld van de clicks in de voetbaljournalistiek net zo goed. En dus is een onzinverhaal van Valentijn Driessen over Balkanese zaakwaarnemers bij Ajax veel interessanter dan goede journalistiek.
{{comment.text}}