Sta je dan met je goede bedoelingen 

Want dat is Yesim: ze laat alles uit haar handen vallen als er hulp nodig is, zeker als haar dierbaren in nood zijn. Je kunt er alles van vinden, vooral dat ze de professionals in de weg zou lopen en ja, er zullen wegen zijn waar ze in de weg zal lopen. Er zullen ook wegen zijn waar ze op haar neerkijken omdat ze uit Europa komt en Turken nou eenmaal een schijthekel hebben een EuroTurken. En dat half Twitter er wat van vindt dat ze naar Turkije afreist, het zal. Yesim trekt zich daar niets van aan. Yesim zoekt net zo lang door tot ze de weg vindt waar ze wél kan helpen. En in een land dat uitzichtloos bedolven is onder Erdogans puinhopen, zijn er genoeg plekken waar ze wat kan doen.

Want wie de beelden ziet, kan niet anders dan willen helpen. Zelfs ik overwoog een fractie van een seconde om te gaan helpen, totdat ik realiseerde dat ik in de weg zou lopen. En een nog steeds gezochte crimineel ben in Turkije. Wat rest is liefdadigheid: gemakzuchtige liefdadigheid. Makkelijker dan geld overmaken wordt het niet. Open internetbankieren en maak wat over naar Giro555. Maar eerlijk gezegd heb ik weinig met dat soort instanties en voelt geld geven te makkelijk. En aangezien er om dekens en jassen wordt gevraagd, staan er nu 4 vers gestoomde dekens, een zak vol goede winterjassen, twee dozen met winterschoenen, in mijn woonkamer te wachten op een goede bestemming.

Mijn huis is weer eens een uitdragerij en deze keer voor het goede doel. Wie denkt dat ik mijn zolder heb leeggeruimd en oude meuk meegeef: think again. Ik heb mijn bontvachtlaarzen hier nog nooit aangehad. Mijn bontjassen ook niet, althans niet buitenshuis. Expres stond ik in mijn kleedkamer met het mantra: het moet pijn doen, afstand doen van spullen t.b.v. van mensen die het écht nodig hebben, dus ja, hóp dat vest erbij en die trui. En ja, ook die bontjas die ik dacht deze winter in huis te dragen met die gasprijzen. Mijn werkelijkheid was dat ik die energierekening gewoon dok; nee ik zit niet in de kou. Maar de vrachtwagens zitten vol, spullen gaan niet meer naar Turkije. Mijn activisme beperkt zich tot het uit mijn woonkamer krijgen van de spullen; Yesim gaat naar Turkije. ‘Sorry schat, ik mag maar 30 kilo meenemen dus ook ik kan je niet helpen’. 30 kilo? Even overwoog ik om Corendonbaas Atilay Uslu te bellen of hij ook cargo meeneemt maar zag ervan af: uiteraard zal hij dat doen, dus dat cargoruim zit ongetwijfeld al vol.

Mijn Turkse vrienden smeken in de WhatsApp om vooral beelden te delen: de Turkse staatsomroep laat heroïsche reddingen zien en beweert dat iedereen geholpen wordt. De werkelijkheid is dat er te weinig hulptroepen zijn om iedereen te kunnen helpen. Mijn vrienden roemen de Israëli die in no-time een noodhospitaal hebben opgezet. ‘deel de beelden en stuur niets via de moskeeën of via wat dan ook waar TC Turkije op staat (republiek Turkije). Zij zijn schuldig aan dit drama, aan de instandhouding van het Erdoganregime die deze gebouwen heeft gebouwd zonder zich aan voorschriften te houden. Stuur alles was je kunt missen naar Ahbap, de stichting van Haluk Levent’. Haluk Levent is een soort Barry Hay met het activisme van Yesim Candan.

Nederlandse banken maken het onmogelijk om overboekingen naar Turkije te doen. Iban, swift en BIC-codes zijn niet genoeg, adresgegevens zijn nodig en die heeft AHBAP niet. Bovendien moet je de boel ouderwets met je e-reader te bevestigen. Gékmakend en onmogelijk. Haluk Levent accepteert ook crypto’s maar wie heeft in Nederland nou een cryptorekening? Ik niet en de vriend die dik in de crypto’s zit ook niet.

Sta je dan met je goede bedoelingen.

In je warme huis, in Rotterdam. Met shitloads aan dekens, warme jassen en winterschoenen in je huiskamer. Geld op je bankrekening dat niet wegkomt – ja een beetje naar de stichting Open Doors, een christelijke organisatie die ik dus wél vertrouw. Ondertussen is Yesim Candan aan het boarden om naar Turkije te gaan. Noem het opportunisme maar heus, er is geen beter goed doel dan Yesim. Ik ben trots op haar.