Te moe voor m'n nieuwe roman getiteld Moe 

Daarstraks nog riep m’n vriendin van de zolder naar de woonkamer, waar ik op de bank onderuit gezakt zat: ‘Wil je in de kelder de zwabber ‘ns halen en ‘m naar de zolder brengen?’ Ik dacht: moet ik echt al die trappen doen? Van de woonkamer naar het gelijkvloers, dan naar de kelder, vandaar weer naar het gelijkvloers, dan naar de eerste verdieping, dan naar de tweede verdieping, dan naar de zolder. Ik zuchtte diep en nam m’n tijd om naar de kelder af te dalen, en wat denk je? Geen zwabber te zien. O, waar kon toch de zwabber heen zijn? Ik kon het vragen aan m’n vriendin, maar als je vanuit de kelder je stem wil laten doordringen tot iemand op zolder, moet je heel hard schreeuwen, en dan zou onze baby, Roman, die op de eerste verdieping in z’n wieg lag, kunnen wakker worden. Dus ik liep de trappen op tot op de tweede verdieping, en vroeg stil: ‘Waar ergens in de kelder ligt de zwabber? Ik kan ‘m niet vinden.’ ‘Hij was hier,’ zei m’n vriendin, ‘ik heb ‘m al.’

’t Is dat m’n liefde voor haar een grote rol speelt in m’n leven, of  ik zou haar ‘ns tonen wat ze met de zwabber kon doen. Hoe dan ook daalde ik weer naar de woonkamer op de eerste verdieping, keek ik of m’n zoontje nog goed ademde, en het bleek van wel, zodat ik weer op de bank kon gaan hangen. Ja, moe, héél moe. Het enige waar ik klaarblijkelijk nog wel toe in staat was, was sigaretten roken. Ik stak er een in m’n mond. Waar was m’n aansteker? Het is toch niet te geloven! M’n aansteker was niet te vinden! Het zou kunnen dat m’n vriendin hem in de vuilniszak had gegooid, want ze wil met klem dat ik stop met roken. Ik ging in de bijkeuken op het gelijkvloers de vuilniszak controleren, iets waarvan ik nog vermoeider werd dan ik tevoren al was. De aansteker zat niet in de vuilniszak. Wel een half pakje sigaretten dat ik als reserve in m’n bureaula heb liggen. Ik haalde het uit de vuilniszak, klom naar de eerste verdieping en legde het sigaretten pakje in m’n bureaula. Wat ging ik ook weer doen? Juist, een sigaret roken. Binnen mag dat niet, vanwege de baby en vanwege de haat van m’n vriendin voor de geur van opgerookte sigaretten.

Zodoende ging ik naar beneden, verliet het huis, en ging op het gevelbankje zitten, waar me te binnen viel dat ik nog steeds m’n aansteker niet had gevonden. Als een idioot voelde ik in m’n broekzak, waarin die aansteker natuurlijk niet zou zitten, maar potverdorie, hij zat daar wel. Eindelijk kon ik een sigaret roken. Ik had drie trekjes genomen of m’n vriendin opende de buitendeur, en zei: ‘Aha, hier zit je weer. Wil jij de baby een verse luier omdoen?’ Ik gooide woest de sigaret naar de overkant van de straat, ’t Is dat m’n liefde voor m’n zoontje immens groot, of anders had ik ‘m z’n eigen luier laten verversen, ook al is hij maar vier maanden oud en weet hij niet eens wat een luier eigenlijk is. Ik ging ‘m uit z’n wieg halen, daalde naar de bijkeuken, en deed ‘m op het aanrecht de verse luier om. Ik keek in z’n oogjes, en hij glimlachte, en verdomd, ik was ineens niet meer moe, en ik had geen zin in een sigaret, en lang leve de zwabber, en ik was een erg trotse, gelukkige vader.