Tóch niet voorbij
Soms wordt de indruk gewekt dat bepaalde dingen hun bekomst hebben gehad, dat ze weg zijn, verbannen naar het verleden, van de kaart geveegd, dood en begraven, en voorgoed voorbij. Dat blijkt bij nader inzien niet waar te zijn. Neem corona. We waren er zeker van dat deze tijdelijke klootzak naar de oneindigheid was gekatapulteerd, en dat we er nooit meer enige last zouden van ondervinden.
Ik sprak met een verpleegkundige en die zei: ‘Vergeet het. Corona is nooit weggeweest. Corona bepaalt nog steeds de wet. Corona is gedoemd om te blijven. De ziekenhuizen liggen weer overvol, en ook de IC moet alle zeilen bijzetten.’ Ik vroeg: ‘Staat er dan een wederkomst op de agenda van de mondmaskers, de gesloten horeca, de afgeschafte optredens, de stilgelegde sportwedstrijden en de raad om met niemand te tongzoenen of andere strapatsen uit te voeren?’ De vrouw zei: ‘De erkenning van die nochtans noodzakelijke wederkomst kan de regering zich niet permitteren.
Veronderstel dat beslist wordt dat de cafés weer dicht moeten, nou, dan volgt er een volksopstand, een revolutie, bij wijze van spreken een bestorming van alle capitolen in de westerse wereld. We zullen derhalve niet anders kunnen dan opnieuw ziek worden of, als we geluk hebben, gezond blijven maar met het vizier van covid hoe dan ook op ons gericht.’ Ik kan me heel goed voorstellen dat geen enkele leider voor de derde keer een complete lockdown riskeert, zonder het gevaar te lopen dat hij aan de hoogste boom wordt opgeknoopt. De leider zal ervoor zorgen dat z’n medewerkers de cijfers vervalsen, het gevaar in de doofpot proppen, en de onderdanen wijsmaken dat er helemaal niks aan de hand is, dat men de zwartkijkers niet moet geloven, en dat men moet doorgaan met feesten, op elkaar kruipen, reizen à volonté, en hoesten en proesten alsof je slechts een good old verkoudheid hebt.
Maar! Vergeet Niet! Dat De Beestjes Door Je Bloed Razen! Dat Je Lichaam Onder De Voet Wordt Gelopen! Dat Je Brein Op Het Punt Staat Om Neer Te Zijgen! Dat Je Schorre Stem Alleen Nog Om Hulp Kan Roepen!
En nog iets waarvan we dachten: is het niet voorbij, dan is het wel zo goed als voorbij, en het wachten is op het einde en het laatste schot, en Poetin houdt zich zodanig gedeisd dat hij allicht z’n verstand heeft teruggevonden, er vallen steeds minder slachtoffers en dus kunnen we besluiten: verplaats de oorlog in Oekraïne zo snel mogelijk naar de geschiedenisboeken. Maar nee hoor, deze oorlog raast en woedt verder, de lijken vallen moeilijker en moeilijker te tellen, Poetin wordt per dag krankzinniger, in het oosten staat geen enkele steen meer op een andere, de rest van Europa haalt in onmacht de schouders op, en iedereen is die oorlog zo moe dat hij er net zo goed niet had kunnen zijn.
En nóg iets waarvan we dachten dat het voorbij was, is de overmacht van de mannen bij het bedrijven van het edele voetbalspel. Het EK voor Vrouwen moest ons er immers van overtuigen dat vrouwen inmiddels even goed met de bal overweg kunnen als mannen. Helaas, de overmacht van de mannen bestaat nog steeds. De vrouwen voetballen als mietjes, als bal onkundige rouwdouwen, als kerels die per ongeluk in het verkeerde shirt zijn geboren. Vooral de vrouwelijke keepers zijn niet om aan te zien. Waarom plukken ze praktisch nooit een bal? Waarom duiken ze naar de hoek als schildpadden? Waarom zwaait hun paardenstaart heen en weer van de plankenkoorts? Kortom, het voetbal blijft voorlopig een mannensport, maar wat ik niet ontken is dat de linkerspits van Nederland, Lieke Martens, een lekker ding is. Blijf gerust achter de bal hollen met die mooie benen van jou, Lieke!
{{comment.text}}