Turk de kat wilde geen gps
Morgen wordt mijn huisgenoot Caspar Schönau begraven. Voor wie niet weet wie hij is: ik leerde hem kennen toen hij redacteur was bij Propria Cures, een superknappe vrolijke blonde gast, die überbijdehand was, een vlotte pen had en geweldige woordgrappen kon maken. Als ik vijftien jaar jonger was geweest, was ik nooit van zijn zijde geweken maar ja, dat was ik niet. En toch leefden we drie jaar onder één dak. Coronagalore zullen we maar zeggen.
Veertig is Caspar geworden. En zijn laatste drie verjaardagen vierde hij in Rotterdam. Terugkijkend op die drie jaar kun je maar één ding constateren: we hebben elkaar door corona heen geholpen. De enige die daar compleet anders over dacht was Turk de kat.
Turkje kwam van de boerderij in Uden en had ook Corona kunnen heten. Hij vond het afschuwelijk in de stad, had moeite met wennen en ontwikkelde zich tot een eigenwijze, eenkennige kat. Uiteraard werd hij de baas in huis; en toen kwam Caspar. En ondanks dat die rode boerderijkat een jeweetwelkater was, had hij een hekel aan andere mannen maar nog het meest aan Caspar. Wat absoluut belachelijk was want zachtaardiger dan Caspar werd het niet. ‘Hij moet gewoon wennen aan me,’ besloot Caspar en bleef uit zijn buurt. Maar nieuwsgierig en vindingrijk als hij was, had Caspar een goed plan. ‘Wat als we een gps om zijn nek hangen, dan weet je waar hij uithangt en hoef je je geen zorgen te maken?’. Ehm. Oké? Best wel leuk, dus regel dat! Want lockdown galore betekende natuurlijk niet dat we niet konden meegenieten met de ommetjes van Turk.
En dus werd er een pakket bezorgd, zoals er tijdens Caspars leven bijna dagelijks een pakket werd bezorgd via Amazon. Hij was een soort Chandler, van wie ook niemand wist wat voor werk hij deed. Iets met internet, data, strategie en analyses, een ‘transponster’ of zo. Hoe leuk zou het zijn om te analyseren wat die kat deed? Uit het Amazon pakket kwam een gps ter grootte van een i-watch. Dat mijn Turk zich al van meerdere bandjes had ontdaan, schrok Caspar niet af. Hij stelde de boel in, ik hing dat ding om mijn kat zijn nek en daar ga je dan, Turkje. De nacht in en wij volgen je wel.
Lang verhaal kort: de kat was ons te slim af. Binnen 24 uur kwam hij zonder halsband én gps terug. Helemaal voldaan want lekker 40 euro weggespeeld- miauw! Maar uiteraard liet Caspar zich niet door vier kilo op pootjes wegspelen. Op zijn horloge kon hij immers zien waar die GPS lag. In de binnentuin dus hup, zoeken maar. Tot op de dag van vandaag ligt die GPS ergens in de binnentuin, begraven onder twee keer vier seizoenen.
In die twee keer vier seizoenen is het niets geworden tussen Caspar en Turk. En dat terwijl Caspar laserspelletjes met hem deed, eten voor hem haalde en hem voedde als ik weg was (en nooit meer terug in huis kreeg omdat die stomme kat niet wilde binnenkomen zonder dat ik ‘m riep). Turk bleef blazen naar Caspar en Caspar heeft in al die jaren geen onvertogen woord tegen of over mijn kat gezegd.
Afgelopen week is Caspar overleden aan een noodlottig ongeluk. Turk begrijpt niets van het immense verdriet hier in huis. Hij wordt nog steeds gevoed, loopt zijn rondjes door de tuin en is de alleenheerser die hij altijd al meende te zijn. Maar waar is die gast gebleven, tegen wie hij altijd liep te blazen? Hoe nu verder?
{{comment.text}}