Wat is er mis met eerst onderzoeken of je wel anders bent?
Het is een jongensmeisje dat me helpt - mét snor, dat dan weer wel. Het enthousiasme is aanstekelijk en de ervaring aandoenlijk; dat laatste vooral omdat ik opeens iedereen fakking jong vind. Kinderen, overal zijn kinderen. Horeca, winkels, werk: jonge meisjes en jongens die met een frisse blik kijken, met montere stem praten en aan het begin van hun werkende carrière staan. Zo ook dit jongensmeisje, dat in deze afschuwelijke winkel (zo eentje die stinkt naar alle geuren van de wereld, qua kleur eruit ziet alsof je in de nachtmerrie van een vierjarige bent beland en uiteindelijk van zeep – zeep! – een business model heeft gemaakt), werkt. Duurzame zeep zonder verpakking, bubbels voor in bad, bars voor alle delen van je lichaam in weet ik wat voor mooie vormen, kleuren en texturen; maar uiteindelijk niets meer is dan: zeep. Het zijn interessante tijden waarin we leven.
Fascinerend vind ik ze, die jongensmeisjes. Mag je ongetwijfeld niet zeggen maar de kranten staan er vol mee, met de meningen over transmensen, jong en oud. Aandoenlijk ook. Ge-wel-dig dat we in tijden leven waarin je, als je je ongelukkig voelt met hoe je geboren bent, geholpen kunt worden. Nog geweldiger dat het niet meer besmuikt moet maar dat het publiekelijk kan. Niets afschuwelijker dan een leven lijden waarin je niet jezelf kunt zijn. Dus het hele transgendergebeuren; good for them. De burka van het andere geslacht kan af; bevrijding komt in alle soorten en maten.
Of de opportunistische volharding waarmee politici de medische transitie van jonge kinderen aanjagen goed is, betwijfel ik. De interessante tijden waarin we leven, verplichten ons wel om te blijven nadenken. Elke arts die een scalpel in zijn hand neemt, weet dat hij daarmee slechts een incisie maakt in het lichaam, maar wél een met grote psychische gevolgen. Positieve gevolgen is de hele gedachte achter het ter hand nemen van die scalpel, achter het verbeteren van een ziek lichaam of zieke geest. En waar het vanzelfsprekend is dat veel zaken in het leven leeftijdsgebonden zijn, is het geen verdienste om die leeftijdsdiscussie in het kader van transitie maar af te schaffen. Voel je je al je hele leven anders of denk je dat maar? Wat is er mis met dat eerst onderzoeken – dit ten koste van degenen die het wél zeker weten maar sinds corona doen we toch alles samen? Daarbij is alles leeftijdsgebonden: van alcohol drinken tot naar school gaan, van rijbewijs halen tot trouwen; vroeger zat er zelfs een leeftijdsgrens op een beugel – mensen nemen tot ver na hun vijftigste nog zo’n apparaat in hun gebit. Op het bestrijden van borstkanker zit trouwens nog steeds een leeftijdsgrens, je kunt er zomaar te oud voor zijn. Een credo dat trouwens voor meerdere medische ingrepen geldt. Dan kun je er toch ook te jong voor zijn? Wat is er mis mee met nog even nadenken? Kan dat opportunisme van politieke zieltjes winnen iets minder opzichtig?
Want we leven in interessante tijden. Iedereen wordt gezien, van iedereen wordt ineens juist verwacht dat ‘ie meedoet. Jong en oud, man en vrouw, homo en hetero, atheïst en moslim, blanke en getinte Nederlander cq buitenlander: ook niet oude witte mannen tellen ineens mee. Maar laten we in dat enthousiasme om mee te doen, blijven nadenken. Laten we alsjeblieft niet elk kind opofferen aan de gedachtegang van degenen die geen enkel ander doel hebben, dan zichzelf te helpen. Niet psychisch of lichamelijk helpen maar aan zetels, aanzien, geld en roem. Doe me dan maar die zeepjes.
{{comment.text}}