We verlangen allen naar terugkomst Matthijs
Vele van m’n tienduizenden fans zullen zich afvragen: ‘Hoe heeft U de kerstdagen beleefd, meneer Brusselmans?’ Nou, omdat Kerstmis een feest is van de eenzaamheid, ging ik, nadat m’n prachtige vriendin en m’n schitterende hond samen op de bank in slaap waren gevallen, het huis uit, en dwaalde ik door de straten van Gent. Er waren weinig mensen te zien. De meesten zaten na te puffen van de veel te overvloedige maaltijd, want in Vlaanderen is het sinds eeuwen in de mode dat je op Kerstmis een zootje familieleden uitnodigt, en dat je dan met z’n allen zodanig veel vreet en drinkt, dat je de hele volgende dag nodig hebt om de kotsvlekken uit het vast tapijt te schuren. M’n vriendin, m’n hond en ik eten simpelweg een in omvang beperkte spaghetti bolognaise, met als toetje een stuk chocola van Côte d’ Or. Daarna praten we een beetje over het gebrek aan sneeuw, vallen zoals gezegd m’n lievelingen in slaap, en loop ik over de straten.
Ik probeer mezelf een gevoel van eeuwige eenzaamheid aan te kaarten, wat mislukt. Ik ben helemaal niet eenzaam, maar je kunt evengoed doen alsof. In het Patershol, de beruchte Gentse volksbuurt, ga ik in het kleine verloederde parkje op een ouwe houten bank zitten, en kijk ik naar de lucht, die door de maan en de sterren niet de moeite waard wordt gevonden. Toch wordt het op den duur nacht, en het is, hoewel alles opwarmt, behoorlijk koud. Maar ik heb m’n dikke jas aan, gekocht door m’n vriendin in de kringloopwinkel voor tweeëntwintig euro. Het is de beste jas die ik ooit persoonlijk in bezit heb gehad, met op de tweede plaats de jas die ik in 1984 heb gestolen uit een winkel die Proper Gekleed heette, en die ik in 1989 kwijtraakte toen ik haar, in een bui van verbijstering, in de trotse rivier de Leie gooide, met in de rechter binnenzak een foto van Whitney Houston, op wie ik indertijd verliefd was, al was het geen allesverterende verliefdheid, welneen, allesverterende verliefdheden moet je voelen voor iemand op de bank ligt te slapen en niet iemand van wie je de directe geur nooit of tenimmer zal ruiken.
Ik zat op de ouwe bank. Er kwam een koppel het parkje ingelopen. Een man en een vrouw. Twee daklozen, en dat wist ik omdat ze meteen tegen me zeiden: ‘We zijn dakloos. Kun je ons niet wat geld geven, het is kerstmis voor iedereen.’ Ik ben af en toe een eikel die niet zomaar geld geeft aan om het even wie, en voor het geld dat ik hen van lieverlede tóch zou geven, moeten ze iets doen. ‘Je krijgt geld als je elkaar een tongzoen geeft,’ zei ik. ‘Dat kan niet,’ zei de man, ‘zij stinkt uit haar bek.’ ‘Maar niet zo erg als hij,’ zei de vrouw, ‘dus geen tongzoen.’ ‘Oké,’ zei ik, ‘dan krijg je geld als je me zegt hoe de bassist van The Golden Earring heet.’ Ze pijnigden hun hersens, kwamen opdraven met allerlei namen, maar Rinus Gerritsen zat er niet tussen.
‘Een laatste kans,’ zei ik, ‘je krijgt geld als je een gefundeerde mening geeft over het geval Matthijs van Nieuwkerk, dat maandenlang het nieuws in het nagenoeg voorbije jaar beheerst heeft.’ De vrouw vroeg wie Matthijs van Nieuwkerk was. De man zei dat ze maar één Matthijs kenden, en dat was hun dealer. Ik zei: ‘Jammer dat jullie Matthijs van Nieuwkerk niet kennen. Hij is met voorsprong de belangrijkste man in Nederland. We verlangen allen naar z’n terugkomst. Men heeft hem behandeld zoals men jullie zou behandelen. Terwijl Matthijs dat helemaal niet verdient, en jullie misschien ook niet. Maar ach, laten we de belangrijke figuren vergeten alsof ze niet bestaan hebben, en laten we weggaan, alvorens de kleine dingen des levens uit de hand lopen.’ Ik gaf hen twintig euro, en ik liep naar huis, waar ik naar m’n slapende vrouw en hond keek, vol liefde en vertedering. Bovendien was ik trots op mezelf omdat ik in de kerstperiode een goede daad had verricht, die me slechts de schamele som van twintig euro had gekost.
{{comment.text}}