We zijn slachtoffers van onze illusie 

Het is gelatenheid. Het besef dat we er niet toe doen. Ik niet, jij niet, niemand. Wij zijn de kaste die in bedwang gehouden moet worden, over wie geregeerd wordt en die eens in de vier jaar met populistische kreten naar de stembus gelokt worden. En als kinderen, die toch van hun ruziënde ouders houden, gáán we weer. In de hoop op betere tijden. Want die zullen toch wel aanbreken? Deze keer? Het kan zo toch niet doorgaan?

Helaas.
We zijn slachtoffers van onze illusie. Die mensen zitten er voor ons. We betalen belasting, waar ze wegen en scholen mee aanleggen en ja natuurlijk mogen ze dan ook betaald worden voor hun inspanning. Die inspanning die er immers op gericht is om het beter voor óns te maken. Toch? Wij hebben op ze gestemd, toch? Dus ze zullen toch wel begrijpen dat als er een camera op ze gericht staat, ze namens ons praten, namens ons beslissingen nemen die goed voor ons zijn?

Twintig jaar columneren heeft me doen inzien dat het niet zo is. Twintig jaar toegang tot de macht heeft me doen inzien dat het niet zo is. Maar gelijk een kind dat hoopt dat ‘ie het verkeerd ziet, gelijk een mens die hoopt op z’n eigen falen ten koste voor het geheel, lach ik mezelf uit. Van cynisme tot woede naar gelatenheid – het verrast me niet eens meer. En toch die hoop terwijl ieder normaal mens zou moeten beseffen dat politici die 5,1 miljard euro schaamteloos kwijt maken, met álles wegkomen. Ze worden zelfs gepromoveerd tot nóg een ministerstermijn. Ze kopen doofpotten af met óns belastinggeld. En dit gebeurt niet in een bananenrepubliek maar in onze welvaartstaat, die ook niet meer lang bestaat maar daar hebben we het nu niet over.

Het kán niet waar zijn maar het is het wel. Deloitte heeft al 5 miljoen gefactureerd naar ‘onderzoek’ over de Sywertdeal. Vijf miljoen! De partners bij Deloitte lachen de ballen uit hun broek, hun bonussen komen dit jaar van ons belastinggeld. En er komt nog meer aan. Voor een onderzoek waar iedereen de uitkomst als van weet: Sywert is een handige babbelaar met een top rolodex (dat is een telefoonboek, van het soort die misschien nog wel beter is dan die van mij) en Hugo is een ijdele dommerd die geilt op zijn foto’s in de krant en het kunnen rond commanderen van mensen. Alles voor het mooie plaatje en het wegpoetsen van het minderwaardigheidscomplex. Sywert kreeg een deal omdat Hugo geen nare krantenkoppen wilden: dát is de uitkomst van het onderzoek. Wie wat waar en wanneer gezegd heeft, is gelul voor de bühne waar alleen Deloitte beter van wordt.

Gelatenheid. Over de pipo’s in Den Haag, over hoe ze omgaan met ons, met ons belastinggeld en vooral met de verantwoordelijkheid om voor Nederland en Nederlanders te zorgen. Hun primaire focus is hun eigen welzijn, hun eigen welvaart en hun eigen leven. En wij faciliteren dat door op de Hugo’s van deze wereld te blijven stemmen. Mijn hart bloedt, mijn bloed kookt niet eens meer. Wat rest is gelatenheid.