Zo goed als alle mensen zijn vieze beesten 

Ze liepen door. Ze hadden tijd over, omdat ze voorlopig op rust werden gesteld door de bazen van de sportafdeling van de NOS. Hen werd onaanvaardbaar gedrag verweten, en de kans is groot dat ze gecanceld zouden worden. Nummer zoveel en zoveel in het rijtje. Je vraagt je af wie er op den duur nog zal overblijven in de televisie- en showbizzwereld. Allemaal lijken ze boter op hun hoofd te hebben. En allemaal zijn het mannen. Waar blijft de eerste bekende vrouw die een mannelijke ondergeschikte bij de kl*ten grijpt, en hem verplicht om haar te b*effen, zonder dat die pipo er zin in heeft, want wat z’n bazin niet eens weet, is dat hij full time homoseksu**l is.

Het kan toch niet anders of in Amsterdam en Hilversum moeten vrouwen rondlopen die net zo seksistisch en discriminerend te werk gaan als mannen? Zou Astrid Joosten wel eens een redacteur bij Twee Voor Twaalf bij de k*nt hebben gegrepen? Zou Chjantal Janzen wel eens een cameraman in het kru*s getast hebben? Zou Welmoed Sijtsma wel eens een poging gedaan hebben om een vinger in de an*s van Jort Kelder te rammen? Zo goed als alle mensen, man of vrouw, zijn vieze beesten. Ze kunnen hun gore poten niet thuis houden. Ze misbruiken het beetje macht dat ze hebben. Ze voelen zich fantastisch als ze hun wil kunnen opdringen aan iemand die een paar sporten lager op de trap staat. Ze willen geen nee als antwoord. Ze menen dat ze zich alles mogen permitteren. Ze zijn wolven die iedereen die niet ook een wolf is vescheuren.

Er zijn natuurlijk een paar zeldzame uitzonderingen. Ik ben er een van. Ik heb macht, ik heb succes, ik ben enigmatisch, ik ben aantrekkelijk, ik sta vooraan in de roedel, ik heb potentieel goeie openingszinnen (‘Goeiedag, zo lelijk ben je nu ook weer niet’, ‘Heb je een lekkende vag*na of ben je blij om me te zien?’, ‘Toon je ti*ten of ik duw er m’n p*nis tussen’), en toch ben ik de braafste gozer die je je kunt voorstellen. Nochtans heb ik genoeg kansen om me te gedragen als een ware kl**tzak. Zo moet ik samen met jonge, vrouwelijke, lekkere redactrices van m’n uitgeverij m’n manuscripten uitvlooien. Dan zit ik met dat meisje alleen in een kamertje, en dicht bij elkaar buigen we ons over m’n op stapel staande nieuwe roman. Zij ruikt lekker, ik ruik lekker, ze bewondert me enorm, ze vindt me een mooie man, ik vind haar een lot uit de s*ksuele loterij, en toch gebeurt er niks anders dan het corrigeren van een paar drukfouten, het op de juiste plaats zetten van een puntkomma, en het drinken van een kopje thee. Ik ben geen beest, ik ben geen wolf, ik ben geen te cancelen overheerser. Ik ben een softie, en daar ben ik tevreden mee.