De avonturen van Mark: deel 3
In Ter Apel is de slogan "Ter Apel Bruist" niet te missen. Billboards en spandoeken in het dorp vertellen het verhaal van een gemeenschap die zich opnieuw wil verbinden. Met het initiatief, Stichting Ter Apel Bruist, wil een groep actieve inwoners het dorpsgevoel terugbrengen in een tijd waarin kleine dorpen steeds meer onder druk staan. Ze willen de dorpsgemeenschap nieuw leven inblazen en dat blijkt ook hard nodig. Het probleem van Ter Apel – en veel dorpen zoals het – lijkt simpel: de bruis is verdwenen, de sparkle is er een beetje vanaf.
Die bruis lijkt vooral te ontbreken onder de jeugd. Jongeren ontmoeten elkaar minder, dorpscafés verdwijnen en velen trekken steeds meer naar hun eigen netwerk, vaak online. Voor veel jongeren in Ter Apel is de grote droom dan ook simpel: weggaan, op zoek naar meer kansen en ontwikkeling in steden als Emmen en Groningen. Ze ontdekken online dat de wereld groter is dan hun dorp. Dit wordt me telkens bevestigd in de gesprekken die ik met hen voer. Ze zijn zelden op straat te vinden en het gros lijkt klaar om Ter Apel te verlaten. En ja wat als alle ‘bruistabletten’ naar Emmen verhuizen, of nog verder, naar Groningen.
Verbinding
Een dorp zonder jeugdige energie is lastig voor te stellen. Maar er zijn Ter Apelers die zich inzetten om de gemeenschap weer levendig te maken. Een van hen is Ronald Hut, de drijvende kracht achter Stichting Ter Apel Bruist. Volgens Ronald ligt de oplossing in het terugbrengen van ouderwets dorpsgevoel, in samenwerking en in het actief betrekken van jongeren. Het gaat om jongeren die nog moeten ontdekken dat hun eigen dorp ook zijn zonnige kanten heeft. En ja, Ter Apel kán bruisen.
Zelf heb ik in korte tijd veel evenementen meegemaakt in Ter Apel. Het Mudgrunt-event, bijvoorbeeld, trok duizenden mensen; het waterpolofestival, het ovalracing-kampioenschap op het racecircuit dat elk weekend honderden bezoekers trekt, en zelfs een recent kickboksgala. Het is indrukwekkend hoe het dorp alles op alles zet om zich te vernieuwen en aantrekkelijk te maken voor jong en oud. Waar ik in Amsterdam gewend ben om in het weekend gewoon een biertje op het terras te drinken, komt het hele dorp hier samen om iets te organiseren, elkaar te ontmoeten en het leven te vieren. Ter Apel pakt verveling aan met verbondenheid en neemt initiatief.
De droom van Ter Apel
Waar wij in Amsterdam de Formule 1 op tv kijken, sleutelen ze hier zelf aan auto’s om vervolgens de ovalracing baan op te gaan. Waar mensen in Amsterdam vaak in de weekenden het terras op gaan of een festival bezoeken, gaan de inwoners van Ter Apel gezamenlijke festiviteiten organiseren om lol te beleven, wat de evenementen intiem en gezellig maakt.
De vraag blijft: hoe kunnen ze de jeugd hier vasthouden? De droom van een bruisend Ter Apel is springlevend, maar blijft een uitdaging. Toch voel ik dat, als het aan mensen zoals Ronald en zijn team ligt, Ter Apel in de toekomst echt zal blijven bruisen.