Groetjes uit Ter Apel
Met open vizier Ter Apel in, dat is zo makkelijk niet. Dat is wat ik mij pas echt goed ging beseffen toen ik met een deel van mijn Amsterdamse inboedel uit de bus stapte die mij afzette langs een van de grootste verkeersaders van heel Ter Apel, namelijk het hoofdkanaal. Het was een typisch Hollandse aankomst waarbij we door de miezer de weg moesten vinden naar het adres waar ik voor de komende maanden onderdak ga vinden. Gelijk viel ik met mijn neus in de boter. āNog zoān asielzoeker?ā, werd er naar mij geroepen. Nou, welkom in Ter Apel!
Wat ga ik hier doen? Waar is de jeugd? Hoe ga ik hier infiltreren in de lokale gemeenschap? Hoe zal de gemeenschap reageren op mijn komst en hoe zorg ik ervoor dat ik opgenomen word in de gemeenschap? De mensen op de straten reageren gastvrij, maar zeker ook schichtig op mij. Ik ben immers āde mediaā. Ik merk al snel dat de media en nieuwskanalen geen goede naam hebben in dit dorp, mensen maken zich zorgen over de naam van Ter Apel, de naam van het dorp waar zij graag wonen en het grootste deel van hun hypotheek gevestigd is. Er zijn vooroordelen naar de media. Logisch, terwijl we dit keer juist een keer ECHT willen meemaken hoe het is om in Ter Apel te leven.
Daar sta ik dan, voor mijn stulpje. Een oer-Hollands doorzonwoninkje met een seniorenbank die mooi omschreven kan worden als een mix van Hollandse burgerlijkheid en seniorenkitsch. Ik was gelijk verliefd. Een van de belangrijkste dingen voor mij was om gelijk de huiselijkheid te creƫren die ik zeker nodig zou hebben komende tijd in Ter Apel, omdat de gezelligheid zo zonder kennissen toch echt uit mijn huis zou moeten komen de eerste weken. Ik ben een familiemens en dol op gezelligheid, dus zag er best tegenop om me te vestigen in een dorp ver van mijn sociale leven.
Voor een gevoel van eenzaamheid had ik nauwelijks tijd. De bel ging al snel na mijn aankomst. Hallo Richard - een flinke gast met een lijf vol verhalen in inkt op zijn lichaam geschreven - komt mij heel hartelijk helpen met het ophangen van mijn kunst aan de muur. Hij wordt geholpen door een moeilijk opvoedbaar mannetje met een scherp oog voor detail. Richard werkt voor zichzelf, maar heeft zich aangesloten bij een groep maatschappelijk werkers die moeilijk opvoedbare kinderen blijft betrekken in de maatschappij. We raken aan de praat over Ter Apel en ik voel gelijk de warmte. Ik vertel wat de bedoeling is van mijn programma en word direct uitgenodigd voor een kickboksles. Dat kwam voort uit een compliment over zijn forse en gespierde uiterlijk, mijn ogen werken immers prima. Richard gaat zorgen dat ik geĆÆntroduceerd word bij zijn vriend Michael, die mij ook op weg zou kunnen helpen naar zoān figuur. In de pocket!
En zo vloog dag 1 voorbij. De volgende ochtend zal ik participeren in een van mijn eerste kickbokslesjes van zijn vriend Michael, die zich met trots een zeer succesvol MMA-vechter.
Tegelijkertijd is het niet alleen maar positivisme wat ik meemaak. Met Delano is het bijvoorbeeld een ander verhaal. Delano is de jonge jongen die door Richard betrokken blijft worden in de maatschappij. Zo olijk als Richard klinkt over Ter Apel, zo negatief is de 16-jarige buitenlands ogende jongen. Hij vertelt dat hij met de nek wordt aangekeken in het dorp. Richard bevestigt dat en ziet het als een soort nare bijkomstigheid van een asielzoekerscentrum, waar er vaak dingen misgaan. Voor mij klinkt dit niet als een nare bijkomstigheid, maar als een diepgewortelde angst voor buitenlanders. Het geeft mij al snel een gespleten indruk van dit dorp.
In gedachten verzonken door de vele indrukken ga ik gelijk de boodschappen doen en orde op zaken stellen, want van mezelf weet ik dat als ik dat niet gelijk doe, het er ook niet van gaat komen. Op naar het centrum, op naar mijn dorpsgenoten. Bij de winkel waar ik heel burgerlijk een adresboekje (om mijn nieuwe vrienden, buren en kennissen in op te slaan) wil kopen vang ik een gesprek op. Ik hoor een vrouw over inbraken en de kans op herhaling. Ik vraag mij gelijk af wat er met mijn fiets moet gebeuren. Direct daarna hoor ik twee jongelui die naar Ter Apel zijn gekomen om onder andere āBuutenlanders te kiekenā en dat ze niet vies zijn van een beetje uitlokken zoals ze dat zelf zeggen. Ik voel het duizelen in mijn hoofd.
Tijd om me te focussen op de echte boodschappen te doen voor mij en mijn hondje Chuppa die mij zo veel mogelijk vergezelt in mijn expeditie Ter Apel. Zo groot als de inkopen zijn geworden - inclusief een bed voor de hond en de hele reutemeteut - zo klein is mijn bagageruimte. Ik hoor de redactie me in gedachten al uitlachen en weiger hen te bellen voor hulp, dus besluit ik te bedelen op de parkeerplaats. Als nieuwkomer in Ter Apel hebben we een ouder koppel bereid gevonden de overmatige inkopen langs te brengen bij ons nederige stulpje aan de Dr. Bekenvaartstraat. Ik fiets er snel achteraan en verwonder mij over de vriendelijkheid.