Ons slachtofferbeleid: waarom krijgen daders zorg en nabestaanden de rekening?
Een moordenaar met een psychische stoornis? Die krijgt zorg, behandelingen en soms zelfs een studie. Maar de nabestaanden? Die mogen het allemaal zelf uitzoeken. Waarom zorgen we beter voor daders dan voor slachtoffers? Suus Joosten verloor haar dochter bij een misdrijf dat tot op de dag van vandaag niet is opgelost. “We kregen in het begin wat slachtofferhulp, dat was fijn, zij legden van alles uit”, zegt ze. Maar daarna? Niks. Geen vervolg, geen hulp, geen geld. Alleen leegte.
En leeg blijft het, ook op de bankrekening. Want waar een TBS’er mag gaan studeren op kosten van de staat, betaalt Suus nog steeds haar eigen therapie en de schulden die destijds gemaakt werden door het overlijden van haar dochter.
TBS-advocaat Job Knoester begrijpt de vraag, maar laat ook de andere kant zien: “Je moet goed voor misdadigers zorgen omdat je wilt voorkomen dat ze nieuwe slachtoffers maken. Als je mensen opsluit als beesten, komen ze eruit als beesten.” Klinkt logisch, maar ergens wringt het toch. Want wie zorgt er dan voor de mensen die achterblijven? Het slachtofferbeleid in Nederland lijkt soms net een slechte grap: daders krijgen nieuwe kansen, voor slachtoffers rest stilte.
Benieuwd naar het item? Check het hieronder!