Passend onderwijs faalt kinderen: ruim 60.000 thuiszitters
Steeds meer kinderen komen thuis te zitten omdat passend onderwijs in de praktijk allesbehalve passend blijkt te zijn. Een systeem dat ooit werd bedacht om kinderen met extra behoeften binnen het reguliere onderwijs te houden, zorgt er nu voor dat tienduizenden leerlingen helemaal nergens meer terecht kunnen. Rutger Castricum gaat voor Hofstad & Land op zoek naar antwoorden. Want hoe heeft het zover kunnen komen?
Het idee achter passend onderwijs was eenvoudig: in plaats van kinderen direct naar het speciaal onderwijs te sturen, zouden ze binnen het reguliere systeem beter worden opgevangen. Beter voor het kind, goedkoper voor de overheid. Maar de praktijk schetst een ander beeld. Inmiddels zitten naar schatting zestig- tot zeventigduizend kinderen thuis. En dat zijn alleen nog de geregistreerde gevallen.
Pauline is moeder van een thuiszitter. Haar zoon is hoogbegaafd en hield zich in groep vier al bezig met kwantumfysica. Indrukwekkend, maar op school moest hij zich bezighouden met invulboekjes over klokkijken. Toen hij zich zichtbaar verveelde, werd hij al snel bestempeld als de clown van de klas. Het resultaat? Een diep ongelukkig kind dat op jonge leeftijd zijn levenszin verloor. “Wat doe ik op deze wereld als niemand mij begrijpt?” Een schrijnende vraag die een onderwijsbeleid dat kinderen juist zou moeten ondersteunen, pijnlijk blootlegt.
Wanneer we de minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, Eppo Bruins, spreken, blijft een concreet antwoord uit. “Je wil dat ieder kind naar school kan én wil en goed onderwijs krijgt.” Een nobel streven, maar waarom lukt dat dan niet? Bruins: “Het is lastig, het onderwijs is wel goed, we doen ons best.” De oplossing? Investeren in goede leraren. Een begrijpelijk, maar weinig vernieuwend antwoord op een probleem dat al jaren voortduurt.
Merlijn Goldsack heeft in zijn leven slechts twee jaar op school gezeten en ondervond als kind dezelfde problemen met passend onderwijs. Nu, op zijn tweeëntwintigste, zet hij zich in voor andere thuiszitters. “Je voelt je anders en je wil niets anders dan erbij horen.” Maar in een onderwijssysteem dat niet mee beweegt, is dat moeilijk. “Ik voelde me erg alleen en het voelde ook niet alsof ik ooit mee zou draaien in de samenleving.” In een maatschappij waarin onderwijs wordt gezien als de sleutel tot succes, lijkt er voor deze kinderen weinig toekomstperspectief. “Anders word je putjesschepper.”
Benieuwd naar het hele verhaal? Bekijk het terug op NPO Start.